www.rollfing.de/niederlaendisch/indexnl.html
Bij mijn speurtochten op internet kwam ik de Georgsmarienhütte Null lauf alias Null tegen. Zowel de naam als ook de plaats Georgsmarienhütte prikkelden mijn nieuwsgierigheid.
Het verhaal achter de naam is als volgt:
Dit gelezen hebbende stond mijn besluit vast: deze jongen ging naar Georgsmarienhütte. De organisatie had terdege rekening gehouden met het feit dat ik geen fan ben van midden in de nacht vertrekken. Je kon namelijk kiezen tussen:
Dus na rijp beraad heb ik toch maar besloten voor het hele pakket te gaan.
Door mijn lopen kom ik de laatste tijd op de meest verrassende plaatsen. Desalniettemin gebeurt het ook regelmatig dat ik enige moeite heb met het vinden van die plaatsen. Door schade en schande wijs geworden had ik mij voorgenomen om deze trip goed voor te bereiden en dus ook met null-stress naar het loopje te reizen. Dus ruim voor mijn geplande vertrek had ik een uitdraai gemaakt van de route naar Georgsmarienhütte. Uiteraard had ik die in de auto gelegd. Bovendien ruim voor mijn vertrek mijn loopschoenen, een broek, kort en lang shirt en zelfs een loopjasje in de auto gelegd. Aangezien de routebeschrijving aan gaf dat het circa 2 uur en 50 minuten rijden was had ik gepland om 4 uur en 15 minuten voor de gewenste aankomsttijd van thuis te vertrekken. Dus eindelijk eens perfect voorbereid op stap. Een beetje (klein half uurtje) later vertrokken dan gepland maar nog ruim op tijd. Ik zag dat het lampje van de brandstofmeter begon te knipper dus maar even een pitsstop ingelast. Dit bleek geen overbodige luxe. De inhoud van mijn tank is 60 liter en ik kon 59,8 liter bij vullen. Het had dus niet veel gescheeld of ik had al kunnen beginnen met een stukje warmlopen. Maar goed ondanks deze kleine tegenslag nog ruim de tijd. Helaas had de routeplanner geen rekening gehouden met de vrijdagavondspits. Dus de afstanden klopten precies alleen de tijdsindicatie week ietwat af. Gelukkig dacht ik zeker te weten dat ik ook via Maasbracht de autoweg op kon. De borden waren van mening van niet maar de geprinte beschrijving deelde mijn mening. Helaas kun je met eigenwijsheid en een computeruitdraai een gesloopte oprit niet vervangen en mocht ik toch terug rijden. Dit was maar goed ook want toen ik omdraaide schoot mij opeens binnen dat ik mijn luchtbed, dekbed en kussen thuis in de hal klaar gezet had. Er uiteraard stonden ze daar nog steeds. Dus met veel plezier weer terug naar huis en weer in de file. Het voordeel hier van was dat ik nu ook nog kon zien welke file-ellende ik straks bij mijn tweede reispoging zou tegenkomen. Het null-stress concept begon me wel te bevallen.
Toen ik thuis weer vertrok had van de gereserveerde reistijd van 4 uur 15 minuten al 1 uur en 45 minuten verbruikt en was precies 0 meter (weer een term met null) opgeschoten. Dus in plaats van ruim 1 uur te vroeg had ik de planning veranderd in een klein beetje te laat. Nadat ik eindelijk weer op de autosnelweg zat en vervolgens de Napoleonsbaan ellende overwonnen had ging de reis van een leien dakje. Mijn uitdraai ging tot de afslag Georgsmarienhütte op de autobahn. Rond 20.30 uur was ik daar ook en begon mij mentaal voor te bereiden op het Null-diner. Het vinden van de sporthalle viel even tegen. Het dorpje heb ik intensief bestudeerd maar helaas niets gevonden wat in de verte ook maar op een sporthal leek. Mijn visioenen van een Null-diner veranderden langzaam in visioenen van nul diner. Uiteraard zijn dat de momenten waarop je niemand tegen komt om even de weg te vragen. Ik reken nu even de jongen die het presteerde om met in iedere hand een fles bier de straat over te zigzaggen en tegelijker tijd aan beide flessen te drinken even niet mee. Geluksvogel als ik ben zag ik op een gegeven moment twee mannen, dus netjes gevraagd waar hier ergens in de buurt een sporthalle was. Zij wisten me te vertellen dat er achter het dorp (in de donkere bossen) iets was wat je wel zou kunnen omschrijven als een soort sporthalle. Klonk zeer hoopgevend.....
Een van de mannen vroeg waarom ik naar die sporthal wilde. Toen ik vertelde dat ik een ultraloopje wilde doen, riep hij heel enthousiast "O die Null". Voor de goed orde dit zei hij echt en heb ik goed verstaan. Hij zei zeker niet "O Sie .ul". Hij vertelde vervolgens dat hij zelf ook al twee keer die Null gelopen had. Toen begon hij uit te leggen dat Georgsmarienhütte uit een zevental dorpen bestond en ik in Kloster Oesende moest zijn. Weer wat geleerd zeker als je bedenkt dat ik mij toen herinnerde dat ik zoiets op de website gelezen had. Zodoende kwam ik mooi om 21.20 uur aan bij de sporthalle in Kloster Oesende.
Voordat ik mijn jas uitgetrokken had kreeg ik al een halve liter bier in mijn handen gedrukt. Wat kan sport toch mooi zijn. Om de smaak van het bier te verstrekken ben ik mij vervolgens heerlijk aan de pasta te buiten gegaan. De rest van de avond ben ik ook prima doorgekomen met het praten met de aanwezige ultralopers en het aan vullen van mijn vochtreserves met (sport?)drank. Beregezellig.
Op een gegeven moment begon men aanstalten te maken om te gaan slapen. De eerste poging hiertoe was erg subtiel. Iemand maakt in een klap alle licht uit. Die hint was wel duidelijk. Dus toen na enig protest het licht weer aan ging ben ik ook maar begonnen met het gereed maken van mijn slaapplaats. Zo'n sporthal is toch iets anders dan een gemiddeld vijfsterren hotel. Maar omdat ik toch wel op enige luxe gesteld ben had ik niet alleen mijn lucht bed maar ook mijn elektrische luchtpomp meegenomen. Het maakt toch wel indruk als je in plaats van de longen uit je lijf te blazen alleen op een knopje hoeft te drukken. De reacties van de aanwezigen waren ook wel leuk. Laten we maar zeggen dat men het gebrom van de compressor prettiger vond dan het gehijg. Ik ben trouwens erg blij dat mijn vrouw er voor gezorgd had dat de accu helemaal gevuld was; ik moet niet aan het commentaar denken wat mij ten deel gevallen was als de compressor halverwege de geest gegeven had en ik als nog had moeten blazen.
Het slapen in te midden van zo'n groep in een sporthal is goed te doen. Opvallend is wel hoeveel c.q. hoe vaak mensen in de loop van de nacht naar het toilet moeten.
Het 's morgens vroeg op 50 meter van de startlijn wakker worden van de geur van koffie en broodjes was (zeker na mijn reisperikelen) een hele verademing. Na een uitgebreid ontbijt rustig ontspannen zitten met een kopje koffie en iedereen zien binnen komen is een hele relaxte voorbereiding op een loopje.
Onderstaand een kaartje met de route en een grafiekje met de hoogtemeters die ter vergroting van het loopplezier aangebracht waren.
De officiële start was om 9.00 uur. Sommige lopers vonden dit een beetje laat. De eerste loopster startte al om 6.00 uur. Een behoorlijk grote groep startte om 8.30. En waarom ook niet; waarom zou je in de kou gaan staan wachten als je klaar bent om te vertrekken. Uiteindelijk zijn een kleine 200 lopers gestart.
Ik wist dat Willem Mütze en Jo Pfeiffer ook van de partij zouden zijn en wilde graag eens met deze grote mannen meelopen. Zeker omdat ik wist dat Jo zijn 200ste lange loop zou doen. De teller van Willem zou aan het einde van de loop op 799 komen te staan. Dus hij moest de volgende dag even de Siebengebrigs marathon lopen om de 800 vol te maken. Afgezien van het feit dat ik het erg gezellig vindt om met die mannen mee te lopen vond ik het ook erg handig om gebruik te maken van hun parkoers kennis (Willem liep de Null voor 28 ste keer en Jo voor de 13de keer). De route was namelijk aangegeven door op "strategische plaatsen" een Null aan te brengen. Ik was al gewaarschuwd dat ik moest zoeken naar de ovale 0; er was namelijk ook een route met een ronde 0; deze laatste draaide echter naar Osnabruck. laconiek werd verteld dat dit niet zo'n probleem was want je zou na verloop van tijd wel merken als je in Osnabruck zat.
Zoals op onderstaande foto's te zien is waren de oriëntatie nullen wel erg klein en, geloof mij maar, de plaatsen waar ze aangebracht waren waren soms zeer creatief gevonden. Willem en Jo waren uiteraard bereid om te testen of ik wel goed oplette en geen Null over het hoofd zag. Zoals te verwachten ging het ook binnen een paar kilometer mis en lukte het mij weer om de afstand die de organisatie met veel moeite exact op 50.000 meter had weten te krijgen iets te verlengen. Op een gegeven moment ben ik dan ook een techniek gaan ontwikkelen waarbij ik naast de bewegwijzering ook de gezichten van mijn beide medelopers in de gaten ging houden. En als zij weer begonnen te grinniken dan wist ik het wel.
Als je onderstaande foto's bekijkt zie teven duidelijk dat hier sprake is van ovale nullen; deze kun je absoluut niet te verwisselen met ronde nullen !
A propos 50 kilometer. Aan het einde van de route liep ik op een gegeven moment over een verharde weg waarvan ik meende te zien dat die richting finish ging. De Nullen wezen echter richting een weiland en daarna over het erf van een boerderij. Na een mooie slinger kwam ik inderdaad weer een klein stukje verder op diezelfde verharde weg uit. Vervolgens mocht ik in plaats van rechtdoor weer door een weiland en zo met een grappige omweg weer op dezelfde weg uitkomen. Ik heb later nog eens naar de routekaart gekeken. Inderdaad zie je bij kilometer 45 die twee extra lusjes terug.
Onderstaand weer met dank aan Willem de nodige foto's. Zoals te zien is, was het weer een schitterende tocht.
Bij het 10 kilometerpunt ben ik even uit de route gestapt omdat daar (bij het rondje op de kaart ) een hoge uitzichttoren stond. Uiteraard ben ik al die trappen op geklommen (en vergeten hoeveel er waren). Helaas was het vanaf een bepaalde hoogte mistig en kon ik niet genieten van het uitzicht. Omdat ik dat zeker wil doen zal ik dus nog eens terug moeten komen.
Op bovenstaande foto kan de goede spoorzoeker ongetwijfeld weer de Null ontdekken.
Ik ben eigenlijk een heel grote geluksvogel. De hele week was het weer beroerd. Toen ik vrijdagavond vertrok stormde en regende het. De voorspellingen voor zaterdag waren ook zware windstoten en buien. Toen ik zaterdagmorgen de reis naar de startstreep had volbracht was het droog en er stond wel een stevige wind maar zeker niet extreem. En gedurende de hele loop heb ik prachtig weer gehad.
Het eerste stuk heb ik heel gezellig met Willem en Jo gelopen. Zij hadden vorige week de marathon van Terneuzen gelopen. Hier hadden zij behoorlijk snelle tijden gerealiseerd; dit in combinatie met het midden in de nacht vertrekken en een aantal uren in een auto zitten had tot gevolg dat zij heerlijk ontspannen aan het lopen bleven. Ik had 2 weken geleden mijn laatste loopavontuur volbracht en moest voor mijn gevoel een heel klein beetje te veel inhouden. Op een gegeven moment ben ik dan ook maar mijn eigen tempo gaan lopen. Jo een Willem waren van mening dat ik nu genoeg van hun geleerd had en maar moest bewijzen dat ik zelf in staat was om de route te vinden.
Het parkoers gaat 882 meter omhoog en uiteraard ook weer omlaag. Gezien de ondergrond was dit voor mij prima te doen. Dus geen extreem steile dalingen een niet al te veel stenen, scheve ondergrond e.d.. Uiteraard wel af en toe een beetje van de broodnodige modder zodat toch aan mijn kleren te zien was dat ik iets gedaan en mij geamuseerd had.
Uiteindelijk kwam ik dan ook netjes en superfit weer in Kloster Oesede terug. Hier stond gebak, fruit, koffie, brood, beleg, bier en fris in ruime hoeveelheden gereed. Na het douchen heb ik mij dan ook hieraan tegoed gedaan.
Aan het einde van de middag was het "officiële" gedeelte. Er is een heel systeem c.q. hierarchie van Null-lopers. Na het volbrengen van de 20ste keer wordt je millionair (je hebt immers 1.000.000 meter gelopen). Na 10 keer wordt je Magister bergum et talum na 5 keer Berg- und Talführer. Führers en Magisters krijgen ook een hesje zodat iedereen je als zodanig kan herkennen. Op dit hesje staat ook je naam met daar achter een romeins cijfer. Aangezien mij dit doet denken aan prins Carnaval zal ik dus nog minimaal 4 keer terug moeten om die titel (Henk II ?) te verdienen. Lijkt mij prachtig straks met zo'n hesje met die opdruk rond te lopen.
Allen die de Null de eerste keer volbrengen krijgen hiervoor de officiele titel NULLER toegekend. Dit gaat gepaard met een oorkonde "auf elefantenhaut mit siegel". Dus ben ik ook officieel Nuller; ik ben er van overtuigd dat dit bij iedereen wel respect zal afdwingen.
Tenslotte voor de statistiek: ook al was er geen tijdsregistratie, ik kon het niet laten om mijn tijd te klokken. Ik heb het loopje volbracht in 4 uur 33 minuten en 35 seconden.
Het moge duidelijk zijn dat het mij erg goed bevallen is en ik zeker van plan ben om nog een aantal keren terug te gaan. Ik heb bovendien gezien dat er volgend jaar in maart eenmalig de Null "verkeerd om" gelopen zal worden. Als het even meezit zal ik zeker weer van de partij zijn. Omdat dit in het weekend van mijn verjaardag zal plaatsvinden nodig ik iedereen die met mij mijn verjaardag wil vieren bij deze reeds van harte uit. Aangezien mijn schoonouders ook altijd trouw naar mijn verjaardag komen bestaat er dus een grote kans dat je dan tevens een nacht met mijn schoonmoeder op een luchtbedje in een sporthal in Duitsland kunt doorbrengen. Ik weet trouwens niet precies waar in de voorlaatste zin de Komma moet zetten.
30 december Silvester/Simon Marathon (SM-Loop) - Meerssen
www.jogger.tk home.deds.nl/~simonblok/
30 december: de laatste zaterdag van het jaar. Echt een dag om lekker lang in je warme nest te blijven liggen, laat en rustig op te staan, weg te duiken achter een grote kop koffie en een broodje (ik weet even niet hoe je croissant moet typen). Als dit volbracht is uitgebreid aan de slag te gaan met de eindejaarskranten. Nog meer koffie drinken. Vervolgens richting bank te gaan; hier weer languit te gaan liggen en dan stompzinnig naar een of andere flauwe dvd gaan kijken. Iets te knabbelen, een paar oliebollen en wat alcohol maken het helemaal af. Zo moet die een na laatste dag van een druk jaar toch door te komen zijn......
Dit is de enige mogelijke besteding van deze dag omdat: Het was een druk jaar. Uiteraard weer hard gewerkt. Veel zinvolle dingen gedaan. Iedere dag trouw naar mijn werk gegaan. Dagelijks 5 uurtjes woon-werk verkeer volbracht. Heel wat uren in vliegtuigen doorgebracht. Veel hotelkamers van binnen gezien. Ga zo maar door. Samengevat ik heb het verdiend om even een dagje lekker niets te doen.
Toch ondanks bovenstaande goede, heldere en sluitende redenering sta ik om 7.00 naast mijn bed. Dit is niet om even te plassen en vervolgens weer lekker erin te kruipen . Neen, ik ga op zoek naar mijn loopspullen. Want ik ga een loopje doen. En dan geen alibi-rondje waarbij na een paar kilometers -omdat het de laatste dag van het jaar is en we al zoveel en zo goed gelopen hebben- bij een van lopers thuis gepauzeerd wordt en daar weer een aanval op gebak en koffie gedaan wordt. En daarna - met weer dezelfde overtuigende argumenten- de flessen op tafel komen. Nee ik moet zonodig nog even een marathon lopen.
Bovenstaande argumenten worden ook door het thuisfront gehanteerd. Dus dan begin je toch af te vragen waarom doe ik dit. Of om het positiever te formuleren ben ik helemaal gestoord om weer "even" een marathon te gaan lopen. Het simpele antwoord: deze loop heet niet voor niets SM-loop is wel erg kort door de bocht.
Met andere woorden waarom doe ik dit. Of: waarom is dit zo leuk?. Gezien het enorme aantal van circa 100 (honderd !) deelnemers ben ik blijkbaar niet de enige die dit vindt. Het einde van een jaar is een geschikt moment om eens na te denken en onder woorden te brengen waarom het lopen van zo'n marathon en meer specifiek deze marathon zo leuk (geweldig) is.
Het begint al met de uitgangspunten. Ik citeer: "De SM-Loop is een voor en door loopliefhebbers georganiseerde gratis duurloop. Het is een persoonlijk initiatief van een paar lopers die lol hebben in het organiseren van hun eigen dolle invallen. Het budget bestaat dus uit slechts uit het zweet van de organisatorische inspanningen. Geen vergunningen, geen KNAU regels, geen besturen, geen werkgroepen, geen overleg , e.d. maar gewoon lekker samen lopen." Ik lees dit of beter gezegd ervaar dit als: GEWOON LEKKER SAMEN LOPEN. En geen gezeik (regels, besturen etc.) Onder dit laatste valt in mijn beleving ook geen tijdsregistratie dus geen gestress over een beetje sneller of langzamer. Want laten we eerlijk zijn iedereen die op een fatsoenlijke manier een marathon uitloopt die heeft een prestatie neer gezet. Combineer dit nog met een mooie afwisselende omgeving dan wordt hopelijk duidelijk waarom die zo'n geweldige happening is, die ik zeker niet wil missen.
En het geeft mij toch een heel goed gevoel om tegen de tijd die ik mij normaal van de eettafel naar de bank zou verplaatsen (en toch ook op die bank te gaan liggen) terug te komen van een marathon. Als ik tijdens die marathon dan nog heb kunnen genieten van een aantal leuke gesprekken met bekende en onbekende geestverwanten en van een mooie omgeving heb ik een heel erg goed gevoel en kan ik moe doch voldaan beginnen met het afsluiten van mijn jaar.
Dit feest is ook nog eens gratis. Inmiddels is wel bekend dat ik van mening ben dat de inschrijfgelden van een aantal grote wedstrijden zwaar overtrokken zijn. Uiteraard kan er altijd een min of meer overtuigend verhaal verteld worden waarom 50 euro of meer een adequaat bedrag is. Maar in mijn subjectieve beleving ontgaat mij soms het verband tussen dit soort bedragen en hetgeen ik er als eenvoudig recreantje voor terug krijg. Gratis hoeft voor mij ook niet, ik wil graag een redelijk bedrag c.q. een bedrag dat in verhouding staat tot "de tegenprestatie" betalen. Trouwens ik geloof niet dat het feit dat dit loopje gratis is van belang is voor de deelnemers. Immers als je vanuit Groningen, Zwolle, Veenendaal, Gent etc naar Meerssen komt en je kijkt naar je reiskosten en reistijd dan kan het ontbreken van inschrijfgeld geen zwaar wegend argument zijn.
Wat mij bovendien opvalt is dat alle loopjes waar geen of heel laag inschrijfgeld is (Battice, Decke Tönnes, GM-Null, Klavertje vier, Mangetoise, Olne-Spa-Olne etc.) erg leuk zijn. Mij bekruipt het vermoeden dat er een relatie bestaat tussen de hoogte van het inschrijfgeld en de gedrevenheid van de organisatie. Dus hoe lager het inschrijfgeld, hoe gedrevener en enthousiaster de organisatie. En dit enthousiasme van de organisatie straalt absoluut af op de het plezier dat de lopers beleven aan de loop.
Let wel het bovenstaande is een zuiver persoonlijke mening, dit is mijn beleving van het een en ander. Ik respecteer ook iedereen maar dit is zoals ik tegen een aantal zaken aankijk en uiteraard gebaseerd op datgene wat ik in een stukje lopen zoek.
Als ik dit zo overweeg dan weet ik zeker dat ik behoefte heb aan vaker c.q. meer van dit soort loopjes. Kijkend naar het enorme aantal deelnemers en links en rechts wat reacties opvangend denk ik dat ik hier niet alleen in sta. Hierop doorbordurend komt bij mij het wilde idee van een soort "ronde van Nederland". Ik bedoel we hebben twaalf provincies en twaalf maanden ik het jaar. Waarom niet iedere maand (bijvoorbeeld iedere laatste zaterdag) een "wilde loop" in een provincie. Dat dit te realiseren is, is inmiddels wel duidelijk. Wat nodig is in principe een groep enthousiaste lopers die hier hun schouders onder willen zetten. Ik ben hier gaarne toe bereid. Als er nog een aantal vrijwilligers zijn aarzel niet om te mailen. Om dit nog iets concreter te maken zou ik bij onze vrienden uit Veenendaal in de week willen leggen of zij niet bereid zijn het stokje over te nemen en te kijken of zij de rest van Nederland niet eind januari kunnen laten genieten van een mooi rondje in hun omgeving. Nogmaals het is maar een wild idee.........
Nu heb ik wel genoeg gefilosofeerd, dit zal zijn oorzaak wel vinden in het feit dat er weer een jaar voorbij is; dus terug naar de loop.
Er zijn een aantal hele mooie verslagen en foto's gemaakt die op c.q.via de website te vinden zijn; dus om niet in herhaling te vervallen kan ik het kort houden. Daarnaast is er ook een hele mooie video die de moeite van het bekijken absoluut waard is.
Om 8.00 ben ik snel even Frank Veugen gaan ophalen. Onderweg zouden we Math Roberts ontmoeten. Maar om de een of andere reden ( of om eerlijk te zijn ik had niet goed geluisterd) ging dit mis. Ondanks alles waren we perfect op tijd in Meerssen. Hier was het al behoorlijk druk met lopers.
Uiteraard moest voor de start een groepsfoto gemaakt worden. Als ik het goed gezien heb waren er dit jaar meer fotografen dan vorig jaar deelnemers. Vorig jaar had ik erg veel moeite moeten doen om zodanig op de groepsfoto te komen dat ik er wel op stond maar niet te zien was. Dit jaar was dat gezien het aantal deelnemers geen echte uitdaging. De uitdaging was om alle respectievelijk zoveel mogelijk deelnemers op een foto te krijgen. Onderstaand het resultaat.
Er was zelfs een echte wedhouder opgetrommeld om het startschot te geven. De goede man had zelfs een echt trainingspak aan; ik kan me dan ook niet aan de indruk ontrekken dat hij VVD'er was. Met veel humor schoot hij de groep met een ratelend speelgoedgeweer weg. Ik blijf het indrukwekkend vinden als zo'n meute in beweging komt. Zeker in dit geval waarbij de hele groep bij elkaar bleef.
De reacties van de mensen die de lopers zagen waren erg positief. Er zijn altijd wel uitzonderingen. Bij het 2e verzorgingspunt was er een bewoner (?) die erg boos werd omdat een paar lopers stonden te plassen. Ik denk op zo'n moment wie is nu de echte zeikerd?
De sfeer in de groep was perfect. Het is gewoon leuk om met iedereen even een babbeltje te kunnen maken. Het is ook prachtig om te zien zo'n groep die zo divers van samenstelling is en toch zo met elkaar optrekt. Mooi is ook om te zien dat iedereen wel even een wat minder moment in zo'n loopje heeft. Kortom een heel sociaal gebeuren.
Het weer was prima,althans gedurende de eerste 16 kilometer. En toen begon het een beetje te regenen. Dit hield gelukkig snel op en toen ging het echt regenen. In combinatie met een behoorlijk harde wind maakte dit het gebeuren toch wel een beetje onprettig. Ondanks het feit dat de organisatie het weer niet onder controle had, hadden zij wel op het juiste moment voor een oplossing gezorgd. Zij zorgen er toch maar mooi voor dat op het moment dat de regens het hards was de groep bij het halve marathon punt was. En uiteraard hadden zij er voor gezorgd dat hier een mooie tent stond waar precies alle lopers onder pasten. Zo blijkt maar weer organiseren is een gave.
Boze tongen beweren dat ik het schuilen onder een tent bij regen maar iets voor mietjes vind en daarom -demonstratief- bij dit punt languit in een grote plas ben gaan liggen. Dit is helaas teveel eer voor mijn recalcitrantie. Het echte verhaal is dat ik aan het dollen was met Willem Mütze en Math Roberts. Het kwam erop neer dat wij grote, zware kerels (Willem en ik dus) dat manneke (Mathje) wel even in de mangel zouden nemen. Math is echter niet alleen erg snel maar ook nog behoorlijk slim. Dus knalden wij twee zwaargewichten met volle snelheid op elkaar. Met dank aan mijn lompheid resulteerde dit erin dan ik languit de plas in ging. Hartstikke mooi voor de plaatjes; maar het doet wel nog flink zeer aan mijn heup en aan mijn knie. Maar goed, nu ben ik weer mooi de eerste loper die het gepresteerd heeft om tijdens de Sylvester-marathon (of toch SM) te vallen.
De verzorgingsposten waren perfect. Mijn welgemeende dank en bewondering voor de vrijwilligers. Keurig iedere 5 kilometers. Hier kan menige loop nog iets van leren. Trouwens Con ... als je volgend jaar een paar flessen bier meeneemt vind ik dit absoluut geen probleem. Het mag zelfs Amstel of Bavaria zijn.
Na netto 3:59:08 kwam ik met pijn aan mijn knie maar verder topfit bij de Nachtegaal aan. Wat een heerlijke besteding van mijn zaterdag.