2.5 Crisis in Berlijn
Onder de drammende invloed van de revolutionaire tijdsgeest verloor Van Ostaijen niet alleen het "geloof in de intrinsieke goedheid van de mensheid", maar ook in de verhevenheid van zijn egoïstische kunstenaarsnatuur. In de depressieve periode die volgde rekende Van Ostaijen af met zijn verleden door de dandyeske dichter van zijn jeugd een gewelddagige dood te laten sterven in de bundel 'Feesten van Angst en Pijn':
In een grillig handschrift laat Van Ostaijen zijn innerlijke verscheurdheid uitvloeien in zwarte, blauwe en rode inkten die de sterk wisselende stemming van de dichter illustreren. Zo ontstaat een compositie van totale ontreddering waarin "dood, duisternis en kou de grondtonen vormen, hier en daar afgewisseld met ingehouden warmte", aldus Jef Bogman in 'Alle worden is ontworden' (Buelens & Spinoy, 1996, p. 120). 'Feesten van Angst en Pijn' is echter meer dan een getuigschrift van de existentiële angst die Van Ostaijen in Berlijn ervaarde, de bundel vormt ook de aankondiging van een nieuw begin voor de failliete dichter:
De dandy met zijn "schoon kostumekes" was gesneuveld in de brandhaard van het Berlijnse anarchisme en uit zijn as herrees een naakte dichter, onwennig nog in zijn gezuiverde bestaan, maar vastbesloten om de taal opnieuw te ontdekken:
