Wat mij bewoog deze website te maken

Op een dag, pakweg anderhalf jaar geleden zat ik een beetje doelloos achter mijn bureau.
Ik startte mijn browser op en googlede op de naam van mijn overleden oom Klaas Postma, oudere broer van wijlen mijn vader. Klaas is naar mijn overtuiging een grote held, die zijn leven gaf in het ergste conflict van de 20e eeuw, de Tweede Wereldoorlog.
Hij was de oprichter en een van de leiders van een verzetsgroep in Utrecht. Dat was alles wat ik op dat ogenblik wist.
Tot mijn grote verbazing was er een complete website gewijd aan - onder andere - deze man. Ik kwam erachter dat zijn stoffelijke resten in een eregraf in Utrecht liggen, samen met 17 anderen van de  "Oranjevrijbuiters". Webmaster: Henk Kerkhof, wiens vader ook een van de 18 slachtoffers was, en zelfs nog familie van mij via de kant van zijn moeder. Een hele sympathieke man.

Dit zette mij aan het nadenken over mijn hele familie van vaderszijde. Waarom wist ik dit niet? Sterker nog: Waarom wist mijn vader niet van dit monument, of wilde hij er gewoon niet over praten?
Het antwoord is heel concreet: De familie explodeerde door fundamentele politieke verschillen.

Waar een broer een hoge functie vervulde in de Nederlandse Nationaal-socialistische Beweging, de NSB, zat de ander in het verzet, en vocht een terechte strijd tegen de Duitse bezetter. Weer een ander leed vreselijk in Nederlands Oost-Indië in een Japans concentratiekamp, evenals zijn vrouw en kinderen. Na de oorlog werden de ene zuster en haar moeder op - voor mij althans - onduidelijke gronden in kamp Westerbork opgesloten. En al vrij snel weer vrijgelaten. Mijn vader werkte als provincieambtenaar tijdens de nazibezetting en deed propaganda. Hiervoor is hij achteraf ook veroordeeld. En tenslotte gaf de jongste zich op voor de Waffen SS en vocht in de Sovjetunie. Hun vader Sjouke stierf vanwege een zwakke gezondheid en verdriet in 1943.

Ik, op een brug
Slachtoffers, collaborateurs en mensen die maar zo'n beetje bijstonden, allemaal in een familie. En een hele hoop rare geheimen........

2 jaar geleden wist ik dit alles niet, tenminste niet en detail. Iets prikkelde me om contact te zoeken met neven en nichten, dingen te lezen en hun verhalen aan de weet te komen, van al mijn ooms en mijn tante.  "Google was mijn vriend", bij het vinden van informatie alsook bij het vinden van adressen en telefoonnummers met behulp van het beetje info dat ik had. Het was een geweldige ervaring, die begon met het vinden van Klaas' zoon, John, met hulp van Dienst Burgerzaken in Utrecht. Ik vond Christa, Hennie's dochter, sprak en emailde met kinderen van Jacob, vroeg mijn moeder en twee nog in leven zijnde zusters en bezocht Berts nog levende zoon.

Ieder van hen wist iets, vooral natuurlijk over de eigen vader, en stukjes over de andere 5. Het was als een puzzel. Met ieder stukje werd mij meer duidelijk. Fascinerend. Eerlijk waar, ze waren allen aardig tegen me, wilden graag over hun eigen levens vertellen, en vanzelfsprekend geïnteresseerd in wat ik hen kon vertellen.
Wat hierna gebeurd? Wie weet. Ik hoop op goed contact, maar zal maar afwachten. Ik heb het verhaal verteld. Niemand van de generaties waarover ik vertel is nog onder ons, behalve in de hoofden en harten van hun nakomelingen. En in plaats van een duizendjarig rijk, wens ik duizend jaar, en meer, vrede voor ons en de generaties die gaan komen.


Wiebe Anjo Postma, Tilburg, Juli 2008

Terug naar het hotel
Naar het familieportret