Reisverslag
Mexico |
Snelmenu:
-
Puerto Angel, relaxed strandplaatsje
- Tehuantepec, de enige
toeristen!
- Flores, Star wars in de jungle
- finca Ixobel, wat een feest!
- La
isla bonita Caye caulker en
Orange walk
- Tulum,
zon, zee, strand en heel veel verkeer
-
meer carnaval in Campeche
Vanuit
Ecuador, via San Jose komen we in Mexico city aan. Vanuit het vliegtuig zie je
al hoe enorm groot deze stad is. Dit is de tweede grootste stad ter wereld. De
taxichauffeur had nog een leuk grapje voordat we aankomen: hij kan niet bij
ons hostel komen en daarom moeten we het laatste stuk lopen; hij wijst ons
alleen de verkeerde kant op! Onze eerste kennismaking met Mexico city bestaat
dan ook uit donkere steegjes met vuil op straat en ratten. De eerste paar
dagen slapen we in een HI-hostel met dakterras annex bar wat erg welkom is als
we aankomen. Eerst eens even een coronaatje met uitzicht op de Zocalo, het
hoofdplein. Op de eerste kerstdag is er overdag weinig open. We kunnen
uitstekend de stad even verkennen. We eten we bij de mexicaanse variant van
Van de Valk. In de week dat we in Mexico city verblijven bezoeken we een enorm
museum waar we van alles leren over de maya´s en de geschiedenis van Mexico
en verschillende wijken zoals de zona roja en "coyotedorp". |
Oaxaca, waar we ziek zijn |
In Oaxaca worden we ziek voor circa een week. We maken dan ook weinig mee van Oud&Nieuw. De zocalo is hier erg leuk, vele restaurantjes en straatmuzikanten. Verder zijn de markten en het lokale voedsel hier beroemd. |
Puerto Angel: relaxed vissersdorpje |
|
In
Puerto Angel komen we aan na een lange busreis. We hadden 8 uur ingecalculeerd,
maar het wordt 10 uur. We komen ook s nachts aan, dus we zijn de lul qua
tarief voor de taxi. In Puerto Angel kijken we in ons hostel
uit over de zee en hangt er een hangmat voor onze slaapkamer. S morgens hoef
je de deur niet uit, er zit een restaurant bij ons hotel. S avonds kun je bij
een van de restaurantjes je eigen vis uitkiezen. Je kunt hier behalve aan
strand liggen ook snorkelen. Maar het beste is om lui in je strandstoel met
een cocktail te kijken hoe de pelikanen vis vangen. |
Vanuit
Puerto Angel reizen we naar San Cristobal via Tehuantepec. Dit is een rustig
stadje waar weinig te doen is en we zijn eindelijk eens echt de enige
toeristen in het stadje. We hebben al heel wat verschillende vervoermiddelen
gezien, maar hier hebben ze weer een nieuwe variant: een soort driewieltaxi
met laadklep. We eten hier uitstekend! De volgende dag reizen we per
"secunda classe" bus wat betekent: we stoppen overal, maar het is
een klein stukje. Onderweg moeten we nog overstappen naar een collectivo, wat
goedkoper én sneller is dan met de bus. |
Bij aankomst in |
|
Gertrude is inmiddels overleden maar je |
|
|
Na San Cristobal rijden we 5 uur door de |
|
We horen de brulapen wakker worden als we op de bus staan te wachten. Na een busrit van een paar uur, kunnen we in een bootje stappen. We maken een boottocht dwars door een natuurpark, een erg mooi tochtje. Als we uitstappen moeten we achter de kapitein aan lopen, en daar komt de volgende bus aan rijden. We zijn nog niet ingestapt of de bus vertrekt in volle vaart en rijdt het stuk wat we net gelopen hebben weer terug. Hier wordt ons medegedeeld moeten we wachten op andere passagiers. Terwijl we wachten kijken we eens rond: wat een verschil met Mexico. Iedereen ligt in een hangmat en er lopen een paar schruftige honden rond die zo mager zijn dat ze ieder moment dat ze volgens mij ieder moment dood kunnen vallen. De mensen vermaken zich hier met het stenen gooien naar elkaar en naar de honden. We hadden van tevoren al gelezen in onze reisgids dat je goed moet opletten bij een grensovergang dat je alle kaartjes in handen krijgt. Daarom hadden we ook bij het reisburootje en aan de chauffeur in Mexico telkens om kaartjes gevraagd, maar telkens zou dat later komen. Enfin, je begrijpt het al de kaartjesman in deze bus accepteerde ons voucher niet. Bij de grens aangekomen dient iedereen 40 quetzal (5 dollar) af te rekenen (officieel hoef je niks te betalen), maar hier ontkomen we aan door wat slinks door te schuiven. Samen met de kaartjesman bellen we naar het buro in Mexico en alles zou in orde zijn. Samen met onze medereizigers grappen we nog even dat er één band lek, maar dat er gewoon met de bus wordt gereden! Na de grens stuiven we weer over de weg. De chauffeur is met van alles bezig behalve met rijden: het zoeken van een aansteker achter hem, zn zonnebril is kwijt etc. Als ie op de weg kijkt, probeert ie in te rijden op kinderen en honden op de weg. In Flores aangekomen rijden we nog even langs de pin-automaat (wat een service) en bij het kantoor van de busmaatschappij zodat je je ticket naar de volgende bestemming alvast kan kopen. Opeens blijkt dat we alsnog de buskaartjes moeten betalen. Kennelijk zou er afgesproken zijn tijdens het telefoongesprek aan de grens dat ons toerburo zou bellen met de busmaatschappij en dat is dus niet gebeurt. Wij weigeren te betalen en lopen weg met onze bagage. De kaartjesman begint nog aan onze bagage te zitten, maar daar reageren we ...eh assertief op. |
In |
|
Op weg naar de finca nemen we een collectivo.
Het wordt steeds drukker, op een gegeven moment tel
ik 21 mensen in de Toyota Hiace bus! Na 2 uur door de bossen en de kleine
dorpjes van Guatamala te zijn gereden worden we afgezet bij de finca. We
worden hier enthousaist onthaald en krijgen gelijk een rondleiding. Het is
een complex gelegen in een grote tuin vol met planten. Overdag zijn er
allerlei activiteiten en kun je zwemmen in een natuurlijk meer. S avonds kun
je voor 5 dollar meeeten met een buffet en daarna kun je doorgaan voor de bar
met kampvuur. We vermaken ons prima in deze twee dagen, bij het buffet eten
we weer eens groenten! Aan de Duiste "Oktoberfeste" tafels praten
we veel met andere reizigers, zoals Maarten (voor zijn
verhaal zie: www.maartensworld.com
die al 2 1/2 jaar onderweg is! Verder voetballen, zwemmen en tafeltenissen
we. We reizen via Flores (waar we nog een nacht slapen) met onze favoriete
busmaatschappij richting |
|
|
La isla bonita Caye
Caulker en |
|
|
In Flores mogen we weer om 5 uur op. Als we
staan te wachten komen onze "vrienden" van de busreis naar |
||
We gaan mee met een zeiltocht die door medereizigers is aanbevolen. Als we bij de snorkelsite aankomen zie je gelijk al enorme stingrays en haaien rond de boot cirkelen. We snorkelen in totaal op drie plaatsen langs het rif voor de kust van Belize. Dit rif is na het great barrier reef het grootste ter wereld. Op de terugweg krijg je een cocktail terwijl we langzaam terug zeilen. De volgende dag gaan we kanoen rond het eiland. Als we eindje onderweg zijn, springt er een stingray uit het water. De volgende dag willen we gaan duiken, maar helaas wordt het s nachts slecht weer en we besluiten er vandoor te gaan. Het volgend reisdoel is Orange walk. Er gaan geen expressebussen de eerstkomende 4 uur en dus reizen we met een oude schoolbus door de dorpjes van Belize. Orange walk is .... erg klein en nog niet erg ontwikkeld. Als we inchecken bij het hotel moet de eigenaar erg lachen als ie ons hoort praten. We praten precies zoals de mennonieten hier (hij doet het zelfs voor: ein, zwei, drei). Het schijnt dat hier een grote kolonie nederlandse mennonieten woont, en inderdaad zien we ze lopen in het dorpje: een soort quakers. Er schijnt hier een leuke riviercruise te zijn. We zoeken een toerburo en als we aan het zoeken zijn worden we al snel aangesproken. We leggen uit wat we zoeken, en een man beloofd wel even mee te lopen. Als we op weg zijn zegt ie dat we hem wel 2 dollar moeten geven. |
||
Tien meter verder is het burootje en de prijzen blijken flink te zijn gestegen sinds deze toer in de lonely planet staat. We besluiten morgen door te reizen naar Tulum. Met de schoolbus gaan we op weg. Bij de grens moeten we eerst een "uit"stempeltje halen voor Belize. Daar wij de enige toeristen zijn moeten we behoorlijk opschieten: locals hoeven alleen even met hun paspoort te zwaaien terwijl wij langs verschillende functionarissen moeten. Nog snel even wisselen, terwijl de bus al langzaam rolt. Bij het Mexicaanse gedeelte van de grens zeggen we nog tegen de kaartjesman dat ze wel op ons moeten wachten. We moeten redelijk lang wachten voordat we Mexico in kunnen, en we rennen snel naar buiten. Eh... waar is de bus gebleven? Die is dus vertrokken! Gelukkig hadden we onze bagage meegenomen. Wat een hufters! Gelukkig hebben we snel een nieuwe bus gevonden en komen we in Chetumal. Jammer genoeg zien we "onze" eerste bus niet meer, hadden we nog even de kosten van de bus van de grens naar Chetumal terug kunnen claimen, he, he, he. Met een luxe airco bus vertrekken vanaf Chetumal naar Tulum. |
||
In Tulum checken we in bij een hotel dat de
naam heeft ´rancho tranquillo´, wisten wij veel dat dat een grap was. Tulum
bestaat uit een dorpje, wat in feite één lange straat is waar een hoop
verkeer doorheen gaat en |
|
|
|
||
In |
|
|
Als we in Merida aankomen horen we dat het carnaval vandaag
begint. Wat blijkt, Merida is de stad in de provincia Yucatán waar dit het
meest uitbundig gevierd wordt! Das geluk! S avonds is er een ceremonia op de Markt
waarna het carnaval begint. In totaal duurt het carnaval hier dus 8 dagen,
van 2 februari tot 9 februari. Op donderdag is er een parade van de
allerkleinsten: de peuters. Op vrijdag
komt men pas echt goed in de stemming. Volgens het programma komt de stoet om 7 uur langs, dus iedereen zit
al even klaar om ½ 10 maar dan krijg je ook wat: grote verlichte wagens met
dansende halfnaakte vrouwen en mannen, kadootjes worden rondgesmeten en
een hoop cumbia en salsa muziek. Na de parade zijn er optredens op de markt.
Het is druk en gezellig en iedereen is enthousiast. |
Campeche:
meer carnaval |
|
Campeche is een kleurig stadje wat omringd is door vestingswallen vanwege de voordurende aanvallen van piraten. Het ligt dus aan zee en daarom kun je er ook uitstekend vis eten. We slapen in een hostel met uitzicht over het centrale plein. Ook hier wordt carnaval gevierd, overdag heb je parades en er is een groot feestterrein waar s nachs bands optreden. |