Inmiddels zit ik al ruim twee weken in Frankrijk en het valt me op dat ik nog maar weinig van de omgeving gezien heb, omdat ik het simpelweg te druk heb (tevens ook de reden waarom ik weinig op internet te vinden ben, excuses hiervoor). Iets voor 08:00u begint elke ochtend mijn Nokia of Sony-Ericsson te trillen en te klingelen, wat het begin van een nieuwe werkdag inluid. Vooralsnog bestaan de dagen vooral, zoals ik al eerder geschreven heb, uit bouwen, boren, schoonmaken, organiseren en afwassen om te zorgen dat Le Signal du Prorel** zaterdag a.s. eindelijk open kan. Niet echt het perfecte beeld van werken in het buitenland. En als dan ook nog eens de regels aangescherpt worden door de manager en haar assistent (cq. roken om de twee uur, één uur per dag op internet en één kratje bier per dag), omdat ze te gestressed zijn om rationeel na te kunnen denken, loopt de frustratie hoog op bij iedereen. Zo ook bij mij: toen afgelopen maandag Stephanie en Anne vertrokken naar Praloup om daar als reisleidster bezig te gaan en wij buiten stonden om afscheid te nemen, werden we direct gemaand om weer naar binnen te gaan en verder te werken. "Het is geen kinderfeestje". Voor mij was dat op dat moment de welbekende druppel die de emmer deed overlopen en heb ik me een uurtje afgesloten van de rest om even tot rust te komen. De organisatie(structuur) van Sunweb is zo chaotisch, waardoor iedereen verlangt naar 15 januari, aangezien op die datum de manager vertrekt naar Les Deux Alpes en de scepter wordt overgedragen aan Kasper. Maar ook dan is het afwachten of, en zo ja, hoe de situatie zal veranderen...

Hoe dan ook, het werk dient toch gedaan te worden en gelukkig is het bijna zaterdag, waarna we allemaal kunnen lachen om de gebeurtenissen en afpergingen van de afgelopen werkdagen die tien tot twaalf uur bestrijken. Gelukkig is het bijna zaterdag en dan wordt om alles gelachen. Om 08:00u staat het ontbijt klaar, om 14:00u de lunch en om 20:00u het avondeten. Het is dan ook heerlijk om na een lange dag werken neer te ploffen op je stoel, een heerlijk koude Corona open te trekken en even afstand te nemen van de bouwput. Een potje poker, Triviant of een filmpje kijken behoort dan ook tot de dagelijkse avondvulling.

Nadat er vorige week een aantal mensen ziek zijn geworden en de manager doorhad dat de lange dagen iedereen wel op begon te breken, werd besloten het afgelopen weekend iedereen vrijaf te geven. Eindelijk de piste op! Vrijdagavond kon iedereen zijn/haar ski- of snowboardoutfit regelen bij een plaatselijke dealer (for free) en zaterdagochtend stond iedereen vol enthousiasme en spanning om 09:30u bij de skilift om naar 2300 meter te worden getakeld.

Omdat Briançon de hoogstgelegen stad van Europa is, schijnt de zon hier dan ook volop en zijn er weinig wolkjes aan de strakblauwe hemel te vinden. De weg omhoog leverde een prachtig uitzicht op over de Franse Alpen en de sneeuwlaag werd ook steeds dikker. Na een tocht van ongeveer tien minuten zette we voet op de pistebodem en werd het tijd om de zonnebril/skibril op te zetten.

Aangezien ik nog nooit op een snowboard had gestaan, m.u.v. SnowWorld een aantal jaar geleden, ben ik samen met een aantal collegae de kinderweide op gegaan en heb me hier uitermate goed vermaakt de hele dag. De ene valpartij was nog mooier om te zien dan de andere en er werd veel gelachen. Na een aantal uur klungelen was het tijd voor een Colaatje en 'n panini (overigens niet te betalen) om vervolgens verder te klungelen. Omstreeks 15:00u zijn we retour gekeerd naar het personeelsappartement, waar velen met spierpijn en uitgeput aankwamen (waaronder ik) en direct in slaap vielen.

Ook zondag was een sneeuwgevulde dag en was iedereen op de piste te vinden. Nu werd duidelijk dat er wel progressie werd geboekt en de valpartijen al flink minder waren, ondanks de verergde spierpijn. 's Avond stond er driegangen-menu op tafel (o.a. een malse biefstuk) en ging iedereen redelijk op tijd naar bed om bij te komen van de sportieve afgelopen dagen.

De komende twee weken zit er helaas geen pisteritje in, aangezien Kerst en Nieuwjaar voor de deur staan, dus mijn snowboardcapriolen zullen voorlopig nog niet te bewonderen zijn. Het is nu nog even de laatste puntjes op de 'i' zetten en dan zaterdag gaat het feest eindelijk beginnen. Hopen op een relaxtere sfeer dan de afgelopen tijd, maar dat zal ongetwijfeld goedkomen met alle lallende en brallende studenten/studentes die de Gotcha!-tap leeg komen zuipen.