Normaal gesproken lig ik op een zondag om 05:00u brak op de tafel bij de lokale shoarmaboer, maar afgelopen zondag was het echter andere koek. Nadat zaterdagavond eerst Hasse tezamen met Daniëlle haar verjaardag vierde op de welbekende Utrechtse feestspot, werd ik om 06:10u opgepikt door de taxi, aangezien er nog geen openbaar vervoer mogelijk was naar Utrecht Centraal.

Tien minuten en vijftien euro later, stond ik op een verlaten Jaarbeursplein, slechts toegelacht door de knipperende lichtjes op het billboard op het Beatrix-theater en vernederd door een verdwaalde regendruppel die zich precies wist te doen belanden in mijn nek. Duidelijk dat ik heel snel weg moest wezen uit het natte, koude en kille Nederland.

Nog halfslapend in gedachten verzonken naar de vorige avond, werd ik bruut ontwaakt door een schelle "Goeiemoggel!" van Bert die door zijn ouders en broer werd afgezet. Na allebei onze dagelijkse ochtendklaagzang te hebben gezongen, kwamen er vanuit allerlei verschillende windstreken mensen aandruppelen die ook als opstapplaats Utrecht hadden. Na wat kennis te hebben gemaakt links en rechts, kwam omstreeks 07:00u de bus aanrijden en kon iedereen zijn/haar spullen inladen en werd er koers gezet richting l'Alpes Français.

Een aantal biertjes, wat potjes PES, een filmpje en een aantal tussenstops in Luxemburg, Zwitserland en Frankrijk kwamen we dan toch het verlossende bordje tegen: Châtel 33 km. Eindelijk kwam de voorlopige eindbestemming in zicht. Dat we over deze afstand echter nog ruim twee uur gereden hebben, deed niets meer af aan de uiteindelijke reisduur. Na ruim veertien uur als een sardientje in blik te hebben gezeten, konden we om 21:30u inchecken in Hotel Panoramic voor de komende vier trainingsdagen. Geen sneeuw, alleen maar regen.

Na een kort welkomspraatje, de bestemmingsindeling (ik zit met Carmen (manager), Kasper (assistent-manager), Dries, Jean-Marie, Cynthia, Sander en Sandy) en een avondje doorzakken in de Lion d'Or (plaatselijke Sunweb-kroeg), stond iedereen de volgende dag om 07:30u klaar bij het ontbijtbuffet. Na de maag gevuld te hebben, werd de dag verder gevuld met allemaal informatie over de bestemmingen, de organisatie, de appartementen, het werk, de gasten en natuurlijk heel veel pauze. Ook de twee hierop volgende dagen werden op dezelfde manier opgevuld, variërend van een speurtocht tot heerlijk genieten van het zonnetje en een strakblauwe hemel. Inmiddels was er ook de nodige sneeuw gevallen, waardoor het wintereffect eindelijk te zien was.

Woensdagavond werd de training afgesloten met een viering van Sinterklaas, een heerlijk fondue en gratis drank de hele avond. Ook kreeg elke groep een act toegewezen van circa drie minuten die uitgevoerd moest worden op het podium. Wij, als Briançon zijnde, kregen de opdracht een dans naar eigen invulling uit te voeren. Uiteindelijk hebben we besloten dat we de haka (Nieuw-Zeelandse rugby-dans) gingen opvoeren, gevolgd door de stoelendans. Na het instuderen van onze dans en een aantal acts later waren wij aan de beurt. Beschminked en luidkeels schreeuwend kwamen we het podium op, waar vervolgens de dans in de soep liep. De stoelendans verliep echter wel goed, op een val van mij na.

Nadat alle acts waren geweest, werd ik nog op het podium geroepen, omdat ik jarig was. Wel apart om je verjaardag te vieren in een compleet andere omgeving, waar je oppervlakkig wat mensen kent, maar niet meer dan dat. Toch heb ik nog een presentje ontvangen, namelijk een cocktail en een chocoladeletter. Altijd lekker. Hierna is iedereen losgegaan in de bar in het hotel en zijn er nog verschillende mensen door de gladheid (hard) onderuit gegaan. Na te hebben geholpen met opruimen, was het om 04:00u echt tijd om m'n bed op te gaan zoeken.

Donderdag zijn we als groep om 08:00u vertrokken naar Briançon, via Les Deux Alpes, tezamen met wat mensen van Le Corbier en St. Jean-d'Arves om ons te assisteren (hierover later meer). De eerste drie uur waren erg stil in de bus, aangezien iedereen compleet uitgeteld was van de vorige avond. De route was erg mooi, dwars door de Alpen op grote hoogte en stijle afgronden, met een schitterend uitzicht op de bergtoppen die weerkaatsten door de felle zon.

Na een half uurtje te hebben gepauzeerd om te eten en wat mensen te hebben afgezet in Les Deux Alpes zijn we doorgereden naar Briançon waar we rond 15:30u aankwamen. Wederom geen sneeuw op mijn eindbestemming, maar regen en een lauwe temperatuur van zo'n zeven graden. Compleet het tegenovergesteld van mijn verwachtingspatroon dus, aangezien het 't hoogst gelegen dorp (ca. 11.000 inwoners) in Europa is op ruim 2300 meter en je hier toch wel sneeuw verwacht.

Enfin, nadat we de bus verlaten hadden en tegenover het hotel stonden, sloeg de schrik ons om het hart. Tijdens de training was ons verteld 15 december de eerste gasten zouden arriveren en er nog 'wel wat' gebeuren moest aan het hotel (cq. schilderijtje links en rechts ophangen, douchegordijn rechttrekken en stofzuigen). Niets was echter minder waar. Het gehele appartementencomplex lag in puin, het restaurant en de bar waren in aanbouw en verschillende Litouwse bouwvakkers liepen in zichzelf mormelend chagrijnig rond.

Nadat de kamerindeling bekend was gemaakt (ik zit met Jean-Marie, Dries en Kasper), konden we dan ook direct aan de bak. Voor de deur van het complex stond onwijs veel afval wat in de container gedumpt moest worden. Met negentien man zijn we ruim anderhalf uur bezig geweest, maar uiteindelijk is het wel gelukt en konden we op tijd naar bed. Hulde!

De volgende ochtend stond om 08:00u het ontbijt klaar en konden we onszelf weer vergapen aan de pains avec un oeuf. Hierna werd onthuld wat ons nog te doen stond de komende week en dat was niet mals; alle kamers moesten schoongemaakt worden, het personeelsappartement moest geverfd worden en een complete metamorfose ondergaan en overal moest de elektriciteit goed aangelegd worden. Hier zijn we de afgelopen dagen dus flink mee bezig geweest. Sander en ik hebben ons ontfermd over het personeelsappartement (twee grote slaapkamers, één grote woonkamer, twee kleinere slaapkamers en nog twee kleine rukbunkertjes), welke we vandaag hebben afgemaakt (m.u.v. de meubels, die komen later). Ook in het appartementencomplex loopt het op schema; de Litouwers werken eindelijk weer goed door en ook alle collegae werken zichzelf uit hun naad om alles op tijd af te krijgen.

Tevens ben ik gisteren met Sander een rondje gelopen door Briançon-ville. Briançon is een klein stadje met een oud en een nieuw gedeelte, waarbij bovenop de berg een oude burcht staat. Verder heeft het centrum een gezellige uitstraling en is het ook goed voor mijn Frans. Direct heb ik gisteren een Franse SIM-kaart aangeschaft, aangezien ik op mijn Nederlandse telefoon geen beltegoed meer had staan (oftewel: sorry voor de late reacties) en het veel te duur is om daarmee te bellen/sms'en. Ik laat mijn Nederlandse telefoon wel aanstaan, maar check 'm alleen's avonds. Mijn Franse telefoon heb ik wel constant bij me, dus daar kan vrolijk op gebeld/gesms't worden. Ook zijn we gisteravond met de gehele crew (incl. de managers) de kroeg ingedoken, waar iedereen dan ook vrolijk aangeschoten weer uit kwam rollen.

Morgen komen de meubels binnen voor het appartementencomplex. Het zal dus wederom een zware, maar wel gezellige dag worden (zoals de voorgaande) en kunnen we eindelijk aan de inrichting beginnen (zowel van de gastappartementen als voor de personeelsappartementen). Ook arriveert onze kok morgen, waardoor we gelukkig niet meer zelf hoeven te koken en we ons volledig lam kunnen zuipen op ons werk kunnen richten.

Voor nu hou ik het even hierbij, er is nog zoveel meer te vertellen, maar dat komt later wel. Anders wordt het een ellenlang, niet-samenhangend verhaal, dus ik zal proberen regelmatig wat op Fritsal te plaatsen tezamen met wat foto's die betrekking hebben op het verhaal.

Voor nu: bon nuit!