Linkervoortand eruit, hechtingen in m’n bovenlip, kapotte grote teen en last van m’n rug. Oftewel, alles behalve een enerverende vakantie. Ondanks al het vernietigende leed door de jarenlange oorlog, zou Kroatië een walhalla zijn voor toeristen. Een walhalla qua prijzen absoluut, maar wat betreft de bevolking stagneert het snel. Na drie dagen volop feest was het plots over met de pret, aangezien een aantal door oorlog-vernaggelde Kroaten hun frustraties kwijt moesten en wij als toeristen de sjaak waren. Dezelfde mensen die overdag de toeristen voorzien van hun verkoelend Karlovačko-biertje à 0,5L en hierdoor hun salaris tegemoet kunnen zien, waarna ze ’s avonds hun opgekropte frustraties uiten op dezelfde betalende toeristen. Moet ik echter wel bijzeggen dat de security van het plaats delict (Summer Club) deze vechtersbaasjes een paar stevige tikken heeft uitgedeeld met biljartkeus. Zoals Marco Borsato al zei, je haalt ze wel uit de oorlog, maar hoe haal je de oorlog uit hun? Aan de andere kant hebben ze hierdoor wel weer bijna 250 euro aan me verdiend, aangezien het ziekenhuis- en tandartsbezoek direct contact afgerekend diende te worden. Verdienen ze op één avond toch meer op deze manier dan dat ze me in de kroeg laten zitten.

Mensen die de film ‘Hostel’ gezien hebben, kunnen zich enigszins voorstellen hoe het ziekenhuis eruit zag. Het was een typisch grauw met gaten in de muren oostblok-gebouw, zelfs de flatten in de Bijlmer doen denken aan Wassenaar, waar aangebeld diende te worden en een chagrijnig, bleke, slecht geklede vrouw opendeed, alvorens de dokter regelrecht uit het mortuarium gelopen kwam waarbij alleen de bloedsporen op zijn outfit ontbraken. Bang om aan een infuus met aids gelegd te worden, liep ik maar mee naar de praktijkruimte. Maskertje op, hamertje tik spelen, geen infuus en mijn lip was weer gesjeft. De uitgeslagen tand werd er op z’n Kroatisch terug ingezet: tand aandrukken en wachten tot ie er niet meer uit valt. “Tooth is ok”. “Isn’t it necessary to visit a dentist?”, vroeg ik. “Hmmm, good idea”. Na het tandartsbezoek bleek de schade mee te vallen, aldus mr. Wilson. Enkel een week geen alcohol en geen zee, maar wel wit-gele antibioticapillen van Kroatische makelaardij. Valt mee, enkel dat ik 320 euro aan een reis heb weggegeven die nu een hele andere wending kreeg dan ik van tevoren gedacht had. Weg vakantiepret. Weg katers. Weg zeepret. Ook de puntencompetitie heeft hierdoor een draai van 180 graden gemaakt dankzij alle gebeurtenissen; waar ik voor de vakantie als titelkandidaat werd bestempeld, bleek Xander de beste te zijn en ik teleurstellend als laatste geëindigd ben met welgeteld één punt. Verdiend met kotsen.

Toch blijf ik wel van mening dat Jordi ook een extra aantal punten heeft moeten krijgen. Drie dames verneuken op één avond getuigd ook van ware klasse. Met dame 1 op het strand liggen en de pech hebben dat dame 2 langsloopt en alles aanschouwd. Ware het niet dat dame 3 hier ook weet van gekregen heeft en ook afzag van verdere avances. Dame 1 daarentegen wist wel raad met de blauwe ballen van Jordi en speelde het zo dat bijna hét moment aanbrak en toen zei “ik heb een vriend”, waarna ze vrolijk opstond en wegliep. De eerste gedachte van ons was “wat een sneu wijf”, maar toen Jordi een Louis Vuitton-tasje kocht, begon het toch dagen. Ligt het misschien aan de geaardheid? Doch, wij als vrienden van Jordi waren door dit voorval weer de pineut, omdat dezelfde avond de douche het heeft moeten ontgelden door wat witte plekken en de vloer in een schaatsbaan veranderde. Rancuneus als ik ben, was mijn wraak zoet; iedere keer als Jordi ging douchen, was ik een fractie van een seconde eerder en was het mijn beurt de douche in extase te brengen.

Toch blijkt Kroatië ook nog steeds een land te zijn met een aantal gebreken. Bijvoorbeeld de kermisop de boulevard. Drie meiden uit Groningen dachten even een attractie te bezoeken en daarna te gaan zuipen. De attractie was een uit twaalf tweepersoons-bakjes bestaande cirkel die begon rond te draaien en langzaam verticaal draaide. Waar duidelijk stond aangegeven dat er maximaal twee personen in één bakje konden, dachten zij met drie het te kunnen trotseren. Bijna op het hoogtepunt brak echter de stang en werd er een Groningster gelanceerd die op de stoeprand terecht kwam en haar nek brak. Nu ligt zij in het Hostel-ziekenhuis en bestaat er nog steeds kans op verlamming. Waar ik na twijfeling over het nemen van een zogenaamde ‘parasolvlucht’ toch besloten heb om te blijven, hebben de overgebleven Groningers het woord verlamming in een alcohol-houdende context geplaatst, aangezien deze de volgende avond stomdronken door de Imperial Club heen zwalkten. Van je vrienden moet je het maar hebben.

Tot slot was het wel positief dat het naastgelegen Pula een vliegveld had. Ondanks de aangebrachte schade aan mijn portefeuille, kon een vliegticket à 130 euro er ook nog wel vanaf voor Jordi en mij, zodat we niet verkreukeld als een tientje de bus uitkwamen na 21 uur afzien.

Gelukkig kon ik na thuiskomst weer genieten van een Heerlijk Helder Heinekentje en ik toch weer kon doen waar ik de beste in blijk te zijn: zeven maal een plakaat neerleggen en wakker worden met een heerlijk, gemiste kater.