“De intercity richting Amersfoort heeft een vertraging van ongeveer tien minuten”, galmt door de boxen in de stationshal van Zwolle. Zuchtend, kreunend en steunend hoor ik deze woorden aan; nu ben ik gedwongen nog eens tien minuten mijn bankje delen in de kou, regen en wind met de ietwat oudere vrouw naast me die begint over het feit dat de NS nog steeds niet op tijd kan rijden. Vrezend voor een infiltratie in een verhitte discussie knik ik vriendelijk ja, nee en amen. Vervolgens sluit ik me helemaal af van de buitenwereld door het geluid van m’n mp3-speler op te krikken tot niveau 17 en mee te deinen op de tonen van de opfleurende André Hazes-hits. Ik bevind me nog steeds in de duffe roes die ontstaan is door de afgelopen dagen en ik overzie, inmiddels gehesen in mijn dikke winterjas met de kraag helemaal dicht, op m’n gemakje alle gebeurtenissen die de revue gepasseerd zijn.

Vooral de verschillende tradities die ter sprake zijn gekomen zijn blijven hangen. Zo hebben ze in Utrecht een hoge kerktoren staan, de Dom genoemd, waar je niet onderdoor mag lopen. Althans, zo gaat het verhaal. Er schijnt vroeger namelijk een Veritijn te zijn geweest die het leven zat was en een zelfmoordpoging waagde door de ruim zestig meter hoge Dom te beklimmen en eraf te springen. Ware het niet dat hij niet eerst landde op de grond, maar bovenop een voorbijganger. De kwadratische zelfmoordpoging is gelukt en sindsdien is het lopen onder de Dom levensgevaarlijk, aldus alle sekteleden van de verschillende sektes die Utreg rijk is. Toch heeft het busvervoer dit verhaal nooit serieus genomen, wijzende naar buslijn 2 die in 1938 onder de Dom doorreed richting Mariaplaats.

In de eeuwenoude Hanzestad Kampen hebben ze de Kamperuidagen. Tijdens dit jaarlijks terugkerend ritueel wordt er een koe in de kerktoren gehangen. De reden is heel simpel: tijdens de bouw in 1743 van de Nieuwe Toren bleken er financiële problemen te zijn en werd de bouw stilgelegd op het moment dat de punt aangebracht diende te worden. Hoe langer het duurde, hoe meer wild gras er begon te groeien op de bovenkant, totdat het moment aanbrak dat een aantal Kampenaren een idee te binnenschoot. Er werd besloten een koe naar boven te tillen welke het gras kon opeten en hierdoor zijn productiviteit verhoogde. Onder het mom van ‘eerst doen, dan denken’ werd de koe naar boven gehesen met behulp van een touw rond zijn hals, maar boven aangekomen bleek deze gek genoeg het leven te hebben gelaten.

Een tweede verhaal betreft een in de IJssel gevangen steur. De desbetreffende Hanzenaar wilde de steur bij de bezoekende bisschop voorzetten, maar hij was te groot om in een aquarium te bewaren. Hierom werd besloten de vis een belletje om de hals te doen en op die manier moest ie makkelijk terug te vinden zijn. Vandaar ook de wereldbekende spreuk “Als je te Kampen staat aan de IJsselboord, wordt het klinken van de schellekoord gehoord”. Zelfs in Noordwest-Duitsland is Kampense Steur nog een benaming geweest voor een gerecht van eieren met mayonaise.

Dan komen ook nog de Zwolse Blauwe Vingerdagen voorbij. Kampen was ooit een machtige en rijke Hanzestad en het nabijgelegen Zwolle kon dit slecht verkroppen. Hierdoor hebben ze besloten belastingen te heffen voor inwoners van Hattem, Kampen, Wezep en de andere randgemeenten. Om Zwolle voor deze actie te laten boeten heeft Kampen besloten de belastingen te betalen in de meest klein mogelijk dukaathoeveelheid. Honderden zakken en tientallen paard-en-wagen-combinaties waren nodig deze gelden naar Zwolle te brengen, alwaar de Zwolse ambtenaren letterlijk blauwe vingers kregen van het natellen.

Gelukkig hebben ook wij onze eigen tradities. Discotheek binnenlopen, direct een shot tequila bestellen en naspoelen met een Heerlijk Helder Heinekentje. Daarna komt de wodka, de gifblauwe stuiterbal en daarna een baco. Als slagroom op het toetje nog wat biertjes en daarna voor zes euro gebakken schaap eten. Tot slot even een bewijs afleveren dat we de desbetreffende stad bezocht hebben in de vorm van een plakaatje.

Nu moet ik hier de consequenties van dragen en zit ik nog steeds op het koude, ijzeren bankje met m’n brakke hoofd. De vrouw naast me heeft blijkbaar de boodschap begrepen, want ze is een eindje verderop gaan aankletsen tegen een ander onwillig slachtoffer. Gelukkig hoor ik door de tonen van de inmiddels tot treurnis gedegradeerde hits van André Hazes gerommel en zie de trein aankomen. Strompelend de trein inlopen, neerploffen op de riante vierzits en bedenken waar ik vanavond de traditie ga voortzetten.