De dagen van het beginnen met zweten als je je deur uitstapt tot het doorweekt neerploffen in je rieten, niet op-maat-gemaakte stoel op het terras op de Utrechtse Neude zijn alweer voorbij. Geen korte shirtjes meer, niet meer jureren wie beter een coltrui had kunnen dragen of wie de grootste zonnebril heeft. Niet meer zwetend op je werk aankomen als je getracht hebt iemand voorbij te komen die à la Marianne Timmer skeelert op het fietspad en zij, in tegenstelling tot jijzelf, geen haast heeft. Te laat door Marianne Timmer, dat gelooft niemand op mijn werk…

Ook lekker is het feit dat ik eindelijk eens blij ben niet meer wakker te worden van schurende buurmannen. Er zullen nog ongetwijfeld tientallen kastjes in de garage staan (en anders begint men weer met de eerste) welke zonder enig beleid overgeleverd zijn aan mijn buurman. Eerst met de hand, maar zo gauw de eerste zweetdruppeltjes fonkelen in de brandende zon wordt de nieuwe Bosch PSM 160 A-schuurmachine erbij gepakt en gooit hij zijn hele ziel en zaligheid in de strijd om zoveel mogelijk geluid te produceren. “Niet te hard drukken”, probeert zijn vrouw hem nog zachtjes toe te schreeuwen, maar opnieuw wordt de grens van honderd decibel ruimschoots overschreden.

Waar ik ook van kan genieten is de rust op straat. Geen kinderen die worden losgelaten door hun ouders omdat ze elkaar moeten ‘bedanken’ voor het ontbijt-op-bed. Geen nieuwe Hakan Ünsals, Ronaldinho’s en Henry’s die alle schijnbewegingen zweren te kunnen, maar ondertussen hun knieën openhalen en huilend pappa en mamma storen. Of van die trapauto’s die dankzij anti-respect-voor-een-kater-keten zoals Intertoys of Bart Smit bij mijn buurman thuis belanden. Waarom moet mijn kleine buurjongetje persé om acht uur ’s ochtends op zijn autootje zitten, terwijl het bekend is dat de files rond die tijd het hoogtepunt bereiken? Gister was mijn andere buurjongetje jarig en die kreeg een echte Mercedes A-klasse; nog even en er breekt een prestigestrijd uit over wie de mooiste auto heeft, wie het hardst kan en prompt ontstaan er files voor mijn deur. Betekent dus dat ik gedwongen ben met mooi weer een uur eerder op te staan, zodat ik op tijd kom voor mijn hoorcollege in een stoffige, warme en naar zweet ruikende collegezaal (nou moet ik toegeven dat zweet opwindend kan zijn, het bevat tenslotte een concentratie feromoon wat werkt als een soort afrodisiac, maar op dit moment heb ik daar weinig behoefte aan) waar gesproken wordt over het ontstaan van broeikaseffecten…

Ik moet toegeven dat ik erg blij ben dat de Romeinse Jupiter, de Germaanse Thor en de Griekse Zeus mij goed gezind zijn vandaag de dag. Het is ‘slechts’ 18 graden, kans op een bui en windkracht 2. De kinderen uit de buurt laten het nu wel uit hun hoofd elkaar nat te gaan spuiten met de tuinslang en al helemaal te gaan voetballen of tikkertje spelen op straat, omdat de kans op een ongeluk groot is in mijn buurt met alle opgevoerde BMW’s en Golf GTI’tjes. Dezelfde buurman heeft de kastjes half geschuurd teruggezet in de garage, waardoor de auto buiten moet staan, en heeft zichzelf voorgenomen de volgende mooie dag opnieuw te proberen alles af te krijgen. Ik kan niet wachten tot de volgende mooie dag; gedwongen vroeg opstaan, te genieten van alle schreeuwende toekomstige profvoetballers en mijn wintersport op de Kilimanjaro te boeken…