Ik kijk op de klok die 09:23u aangeeft en besef dat er weer een drukke week in het verschiet ligt; het is tenslotte weer maandagochtend en ik heb nergens zin in. Onder mij voel ik het door zweet doordrenkte dekbed waar ik vannacht flink op heb liggen woelen. Normaal gesproken voel ik me sowieso nooit helemaal top op maandag, maar nu is het toch anders. De griep heeft weer om zich heengeslagen en deze keer ben ik het gewillige slachtoffer. Waar m’n ouders me al geruime tijd geleden voor gewaarschuwd hebben (”Ga toch eens minder uit en eet gezond”), is nu realiteit geworden. Waar ik dacht immuun te zijn voor ziektes (de laatste keer dat ik ziek was stamt stamt tenslotte nog uit 2005), hebben de talloze bacillen het tegendeel bewezen. Nu wordt het helemaal moeilijk om op ochtenden als deze dingen te doen die ik moet doen. Ik wurm mezelf uit bed en kruip achter m’n laptop, waar ik een gesprek begin met een huisgenoot die de kamer beneden mij bewoont. Over luie studenten gesproken. Deze blijkt zich ook niet helemaal fit te voelen. Na wat getouwtrek over wie er een tosti gaat maken, kies ik het hazenpad en besluit een mandarijn uit haar koelkast te lenen. Vitamines moeten gewoon werken, denk ik, terwijl het sap alle kanten opspuit als ik ‘m van z’n jasje ontdoe. Vervolgens besluit ik mijn tanden drie keer achter elkaar te poetsen, omdat ik geen zin heb om me te scheren; een klusje waar ik echt een hekel aan heb. Aan de andere kant heb ik ook een hekel aan stoppels, omdat ik er dan binnen mum van tijd uitzie als een zwerver. Na de derde keer poetsen, laat ik de tandenborstel voor wat het is en worstel me na een heerlijk, warme douche in mijn kleren. Het ontbijt bestaat uit vier crackers met jong belegen kaas en een florisant laagje mosterd in de hoop dat de bacillen die mijn hoofd laten voelen als een blok beton massaal zullen komen te overlijden. Doet me een beetje denken aan de teksten die op Al-Jazeera dagelijks voorbij komen vanuit de mond van ene Osama Bin Laden.

Nadat ik opnieuw plaats heb genomen achter m’n laptop, zie ik het boodschappenlijstje liggen dat ik vrijdag gemaakt hebt. Weinig zin om nu de stad in te gaan, bedenk ik me terwijl ik lees wat ik allemaal nodig heb. Deodorant, brood, melk, cola, kaas, sokken en wasmiddel. Ik zie mezelf al om 10:00u rondlopen, een tijdstip waarop ik normaal nooit de stad aandoe, tussen de mensen die in de winkels staan met hun frisse koppies, wetende dat ze over een paar uur chagrijnig hun klanten afblaffen totdat het tijd is naar huis te gaan. Nu is het echter nog tijd voor hun eerste bak koffie, dan kan je ze nog hebben. Ik niet, ik ga me er vandaag niet aan wagen.

In mijn achterhoofd blijft de gedachte rondspelen dat ik straks om 17:04u weer de drukbezochte trein met forezen, die zich in het zweet hebben gewerkt om mij, als drukstuderende student, te kunnen voorzien van stufi, richting ’s-Hertogenbosch dien te nemen om de wanbetalende Tokkies van de SNS Bank eens even flink aan hun oren te trekken. Stufi, ook dat duurt nog eens vijf dagen voordat mijn bankrekening weer prettig gevuld is. En donderdag duurt ook nog lang, voordat ik weer mijn mondje aan de ongespoelde Heerlijk Helder Heinekenglazen kan zetten om een leuke avond te hebben. Alles duurt nog zo lang! Ik heb mezelf inmiddels wel voorgenomen dat ik vanavond niet ga drinken. Verveelt namelijk al snel en ik denk niet dat mijn hoofd en de rest van mijn gespierde lichaam het erg prettig vindt alles weer te moeten afbreken.

Onder het mom van ‘huiswerk’ besluit ik mijn oude datacd’s eens uit de kast ga trekken om alle foto’s en filmpjes die door de jaren heen gemaakt zijn nog eens te bekijken. Graffiti hier, Ajax-wedstrijden daar en wat zuipfoto’s uit de plaatselijke kroeg in het pittoreske Dronten verder zit ik me te bedenken dat er weinig veranderd is de afgelopen jaren. Ok, de termen zijn veranderd. Ik drink af en toe een Heerlijk Helder Heinekentje in plaats van te gaan zuipen, ben een student in plaats van scholier, heb een welvaartsbuikje in plaats van een dikke pens en de graffiti is inmiddels omgedoopt tot hedendaagse kunst, maar verder? Het is een soort van een spiegelconfrontatie, denk ik terwijl ik m’n neus snuit in een zakdoek dat al lang geen zakdoek meer is. Aangezien ik op dit moment mezelf niet wil zien in de spiegel besluit ik alle foto’s weg te klikken, de cd’s weer op te ruimen en opnieuw dezelfde huisgenoot aan te spreken.

Morgen is er weer een dag.