26 december 2005: tsunami eist honderdduizenden mensenleven in Azië. 16 mei 2006: overstroming in Suriname treft duizenden mensen. 27 mei 2006: aardbeving treft duizenden mensen in Indonesië. Het begint me langzaam in m’n portemonnee te raken, al deze gebeurtenissen. Wordt het toch tijd dat ik nog maar weer een dag zuipen opoffer om geld te verdienen, zodat ik de mensen kan ondersteunen met een financiële bijdrage.

Ik vraag me eerlijk gezegd wel eens af of er nog wel gironummers beschikbaar zijn of dat we niet alle mogelijke cijfercombinaties al gehad hebben. Het gaat allemaal erg snel op dit moment; ben ik nog hevig aan het zoeken naar het gironummer voor Suriname, dient direct de andere ramp zich aan en ben ik gedwongen te kiezen. Suriname of Indonesië? Roti of rijst? Oud-Nederland of oud-Nederland? De roots van een vriend van mij liggen in Indonesië, maar die zijn inmiddels waarschijnlijk door eerst de tsunami en gevolgd door de aardbeving verdwenen. Lastige keuze.

Wij, als goede meelevende Nederlanders, geven niet uit liefde, maar puur uit eigen oogpunt. Als iemand de vraag voorgeschoteld krijgt of ie al gestort heeft, wordt deze altijd beantwoord met een stellige ‘ja’. We kunnen het tenslotte niet maken onze eigen mening te geven en voor de buitenwereld assertief over te komen. Gul zullen we zijn.
Ik, als arme student zijnde, kan dat wel. Als er gevraagd wordt of ik al gestort heb, stel ik direct de wedervraag “Voor wat? De kinderen in Ethiopië? Voor kinderen die zich achtergesteld voelen omdat we alleen maar aan kinderen in zielige landen geven? Suriname? Zimbabwe? Het door burgeroorlog geteisterde Congo? Duitsland?”. “Duitsland?”, wordt er direct opgemerkt. “Ja, Duitsland ja, als Nederland namelijk straks weltmeister wordt en Duitsland in de groepsronde strandt, zullen ze heel wat premie-euro’s mislopen en daar worden de kleine, dikke, in een hose gehesen worstenkindertjes de dupe van”.

Gesproken over dagelijks patatvretende kinderen, die ook nog eens niet bewegen en vanaf hun dertiende horizontaal thuiskomen door de drank, wordt er niet. Het nakomertje in de wieg die omringt is door de geur van rook of dat je slechts veertien jaar scheelt met je kind, omdat moeder vertelde dat seks zonder condoom lekkerder is, is ook geen gespreksonderwerp. Nee, de problemen in het buitenland zijn eenmaal belangrijker en massaal wordt er direct door heel Nederland naar de inzamelingsacties op Nederland 2 gezapt. Het lijkt wel een veilig-via-de-telefoon. Nog voordat m’n altijd meelevende en Surinaamse huisgenoot de telefoon heeft gepakt om vijftig euro over te maken, roept een van origine Duitser dat hij zeventig euro wil overmaken. Honderd euro, tweehonderd euro, zelfs bedragen van duizend euro komen voor. En dan ook nog eens de vrienden, familie, collega’s en kennissen die vragen of je al gestort hebt, maken het extra aantrekkelijk je bankrekening leeg te laten zuigen door de tv-acties.

Nee, ik geef geld aan de deur voor collecties van de Hartstichting, de kankerpatiëntjes en AIDS, maar dan houdt het echt op. Ik moet tenslotte ook nog een nieuwe mp3-speler, wil graag een 42”-flatscreen op m’n kamer en natuurlijk moet de bierrekening ook regelmatig gevoed worden.