Waar we een tijd geleden, ten tijde van het zogenaamde opkomende prille geluk, een barricade aan het overwinnen waren, is dezelfde barricade omgebouwd tot een metershoge muur. Eén verkeerde beweging kan nu al aanleiding zijn voor een kleine Krieg. Jij was Oost, ik was West. De opgelegde stilte was haast umheimlich. Wie probeerde de muur te bedwingen, werd Angepäckt.

Eigenlijk wisten we het al, maar we zwegen. Tegen beter weten in. Hopend op de dag dat liefde zich door het huis zou verspreiden als interieurparfum uit een elektronische luchtverfrisser. Echter, hoe hard de luchtverfrisser ook de geur bleef verspreiden, ruiken kon ik het niet. Het is als een tweepersoonsbed met voor ieder een eigen matras.

Vanuit mijn hotel, gelegen in wat het voormalig Westen was, keek ik uit over wat ooit het Oosten was. Kleine littekens daar waar de muur operatief verwijderd was. Berlijn was één en is na jaren van scheiding nu ook weer één. Ik was West en jij was Oost. Ik kon je zien, ik kon je ruiken. Ik smachtte naar een Wiedersehen.

Bij het lezen van de toegestuurde digitale telegrammen, besefte ik dat we de hoop te snel hadden opgegeven. Jij bent Oost en ik ben West, maar de muur kon worden afgebroken met het gevoel dat sterker blijkt te zijn dan gedacht. Het gevoel van iets willen, maar niets kunnen.

De wil was er, evenals de weg naar het Oosten. Maar de betonnen muur bleek sterker dan gedacht. Ik hoorde je zwoegen aan de andere kant van muur, jij hoorde mijn zweetdruppels vallen. De muur viel echter niet en bleef onaantastbaar overeind. Het voelde alsof onze pogingen verdwenen als sneeuw voor de zon. We bleven gescheiden door een meedogenloos mijnenveld. Ook Checkpoint Charlie bleef gesloten en verbood ons om één te worden. De straat is omgedoopt tot Friedrichstraβe. De opkomende liefde werd onmogelijk gemaakt door de aanwezigheid van het IJzeren Gordijn, maar de hoop blijft gloriëren zoals het ook der Mannschaft weer liet samensmelten.