Het is een regenachtige maandagmiddag als ik, tezamen met een ietswat oudere dame, omstreeks 15:00u bij de bushalte in het pittoreske Dronten sta te wachten op mijn vervoer naar Harderwijk. Net een paar uurtjes bijgekletst met mijn ouders over alles waar ik me momenteel mee bezig hou in Utrecht; je staat er nog verbaasd van hoeveel er eigenlijk gesproken (lees: gediscussieerd) kan worden over het feit dat ik sommige colleges laat voor wat het is en m’n mondje volgiet met Heerlijk Helder Schuimend Bier.

Om de tijd te doden (de bus is tenslotte standaard later dan aangegeven), plug ik mijn oordopjes in, pomp het volume wat op en beleef het afscheid van André Hazes nogmaals. Ware het niet dat als net “Zij gelooft in mij” mijn trommelvliesjes aandoet, de oudere dame begint te praten over het feit dat de bussen altijd te laat zijn en ze hierdoor te laat arriveert bij het ziekenhuis waar ze een onderzoek moet ondergaan. Welk onderzoek precies versta ik niet, want het kunstgebit schiet los en wat klodders slijm druipen op de grond. Na even ‘ja’, ‘nee’ en ‘amen’ te knikken, besluit ik me te focussen op de emotionele tonen der André terwijl ik m’n hoofd wegdraai zodat ik niet in de lach schiet. Gelukkig komt net de bus eraan rijden, wat evenmin lachwekkend is.

Ruim drie kwartier en veertien Hazes-nummers verder sta ik op het station van Harderwijk. De lucht is nog niet veel meer opgeklaard dan veelal donkere wolken en het regent kleine miezertjes. “Nog even snel een broodje halen“ denk ik, terwijl de welbekende vrouwenstem door de luidsprekers schelt dat de stoptrein richting Utrecht een vertraging heeft van vijf minuten. Alle gezichten van mijn medelotgenoten zie ik al vertrekken, terwijl ik geniet van een overheerlijk, warm, calorierijk saucijzenbroodje. Opnieuw ben ik om de één of andere reden de praatpaal van de dag, aangezien een moslimbroeder (ik woon tenslotte naast een moskee in Utrecht Overvecht, dus deze mensen zijn inmiddels omgedoopt tot mijn broeders. Integratie noemen ze dat ook wel tegenwoordig) inclusief verdwaalde haartjes wat een baard moet voorstellen en jurk, mij vraagt om een vuurtje. Vriendelijk als ik ben weiger ik dit, omdat ik net gestopt ben met roken en niet nogmaals in de verleiding wil komen een nicotinerijke peuk op te steken. Bovendien heeft de AIVD mij net via de radio gewaarschuwd niemand in jurken een vuurtje te geven, omdat een lontje snel gevonden is…

In mijn ooghoek zie ik de trein aankomen, terwijl ik alle kruimels uit mijn shawl probeer te plukken, maar ook plukken schaapswol meetrek, en iedereen begint zich te mengen om zo snel mogelijk het bedroefde, druilerige Harderwijkse station te verlaten en plaats te nemen in de blauw-geelgekleurde trein. Weer geen Koploper, nieuwe intercity of ICE-denkende trein, maar gewoon een oer-Hollands boemeltje waar je je muziek niet kan horen, omdat de wielen doorklinken op het spoor, de verwarming het niet doet en de lichten een discotheekgevoel te veroorzaken.

Desalniettemin wil ik toch graag naar huis, dus ik neem plaats in een vierzits naast een netjes, verzorgde man in pak en tegenover me een jongen rond de twintig, zwart leren jack en blauwe spijkerbroek met daaronder spierwitte Nike Air Max, en een meisje, Lonsdaletrui, haar strak naar achter en ook Nike Air Max, al zijn deze iets te ver kapot geschopt op iemand. Alledrie hebben ze muziek aanstaan, de één nog luider dan de ander. Ondertussen proberen ze het probleem dat de jongen zo zacht mogelijk uit te praten, maar ik kon toch iets opvangen van een erectiestoornis. Om mij heen beginnen wat mensen zacht te gniffelen, waaronder ik. Ik probeer me snel te verschuilen achter de NRC.next van meneer, maar de hoofdredacteur heeft besloten deze op tabloidformaat af te drukken, waardoor mijn studentenpoffertjesporem niet geheel verdwijnt. Gelukkig wordt op dat moment de jongen net gebeld en praat op een dusdanige manier dat de gehele coupé mee kan luisteren. Mijn muziek gaat nog maar weer toontje harder, totdat ik iets opvang over het feit dat hij geen kaartje heeft. ‘Nu kan het nog leuk worden’, denk ik terwijl de eeuwige glimlach weer opbloeit. En nog geen twee seconden later verschijnt een donkere, brildragende conducteur in gezelschap van zijn compagnon met de vraag of iedereen zijn/kaartje kan laten zien. Tevens wordt een jongeman naast mij gemaand zijn schoenen van de bank af te halen onder het mom van ‘dat doe je thuis toch ook niet’. ”Thuis knip je toch ook geen kaartjes?” luidt het antwoord van de jongeman, terwijl de andere conducteur probeert de Nike Air Max-dragende persoon tot bedaren te brengen, omdat zijn tirade jegens de ‘importmensen’ toch enigszins racistische vormen begint aan te nemen. Jammer dat we al afremmen voor station Overvecht, denk ik terwijl ik met een grote lach op m’n gezicht mijn OV-studentenkaart laat zien, terwijl ik naar de uitgang loop. “Fijne dag, meneer de conducteur”, maar deze hoort het niet, omdat hij bezig is de spoorwegpolitie op te piepen, aangezien de jongen en het meisje nu samen beginnen over het feit dat ze ‘wel even zullen laten zien waar Lonsdale voor staat’.

”Een heerlijk samenleving hebben we toch tegenwoordig”, zeg ik tegen mijn huisgenoot, inmiddels thuis aangekomen, als we maar besloten hebben een Heerlijk Helder Heinekentje open te trekken en te proosten op het feit dat we hier nog ruim vijftig jaar deelgenoten van zijn. Tevens snap ik nu ook dat de NS de prijzen jaarlijks verhoogt, aangezien dit soort taferelen niet te zien zijn in het theater, maar toch echt alleen op het oer-Hollandse spoor.