“Hotel Rubicon is weer geopend” denk ik als ik verkreukeld mijn zolderkamer binnenloop en Bert als een lam konijntje gehuld in een deken zie liggen op de door hem toegeëigende matras. “Wat zal Arjen beroerd slapen op de koude grond van Smithey” zoemt door mijn hoofd terwijl ik een blik werp op de klok die 08:30u aangeeft als ik m’n laatste sigaret van ‘de avond’ opsteek en dicht bij de verwarming plaatsneem om de kou die mij getroffen heeft op de fiets te overtreffen.

De dag begon als elke andere dag; uitslapen, douchen, de krant lezen (lees: nu.nl) en een aantal potjes ‘PES’. Toch had deze dag iets speciaals. Ik zou eindelijk samen gaan eten met Linda. De laatste keer stamt inmiddels weer uit de heerlijk warme zomer en na een aantal niet gerealiseerde afspraken, moest het er dan vanavond van komen. Pasta met zalmsaus, dat moest het culinaire hoogstandje van de avond worden. Alle ingrediënten opgezocht met dank aan Carlo en Irene en op de fiets naar de Albert Heijn XL. Totdat ik de supermarkt binennloop ben ik overtuigd van deze heerlijke maaltijd, maar niets blijkt minder waar. Na het afrekenen blijkt er niets van mijn idee over te zijn, blijkende uit mijn boodschappentas gevuld met o.a. garnalen, varkensrolletjes, twee flessen wijn en bitterkoekjesijs. Nou ja, dan gaan we maar voor het driegangen-menu waar Jamie Oliver een puntje aan kan zuigen.

Op de fiets terug naar huis bedenk ik me ineens een scenario van wat ik niet hoop dat het waarheid zal worden; wat nou als het niet gezellig wordt vanavond? Dan moet ik toch een reden hebben om snel de situatie te ontvluchten en me vol te kunnen gieten met Heerlijk Helder Heineken. Thuis blijkt de oplossing al op m’n bank te zitten, namelijk de zesde en zevende huisgenoot (lees: Arjen en Bert). “Nee, we gaan niet uit vanavond, even geld besparen” klinkt het al snel als ik mijn aprèsski-muziek laat klinken. Sinds wanneer hebben ze de discipline om gewoon eens een avondje rustig aan te doen en niet de kroeg te helpen met omzetverdubbeling? Eigenlijk is het inmiddels respectloos geworden richting de horeca om ze niet te verblijden met een bezoek. Gaan slapen in plaats van jezelf klem zuipen is een beetje alsof je je minnares via het raam buiten bonjourt, omdat je vriendin thuiskomt. Respectloos dus.

Zonder backup zit ik een uurtje later weer op de fiets, luisterend via mijn nieuwe iPod naar U2, op weg naar Linda. Drie zoenen en een dikke knuffel later zitten we boven gezellig te ouwehoeren onder het genot van een wit wijntje over haar nieuwe werk en de backup blijkt, zoals gehoopt, niet meer nodig. “Een avondje lekker gezellig met z’n tweeën en dan naar huis waar ik op tijd mijn bed in kan” denk ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Vijf uur later, maagje overvol van de garnalencocktail, de varkenslapjes met ham en kaas en gekruide krieltjes en gebakken ananas met bitterkoekjesijs, blijkt deze gedachten al volledig aan diggelen te liggen als ik een smsje krijg van Joost dat ie toch iedereen heeft weten over te halen om te gaan zuipen en ze over tien minuten in ‘t Pakhuys zijn. Discipline is ver te zoeken binnen de groep… Gelukkig reageert Linda meer dan enthousiast op het idee om even langs te gaan, dus we drinken nog even snel de zoveelste fles wijn leeg en trotseren de kou om vervolgens heerlijk de Coronaatjes en Heerlijk Helder Heinekentjes naar binnen te gieten onder het genot van ‘Utereg, me stadsie’ van Herman Berkien. Dat het bijna voor Bert verkeerd afliep, nadat ie een pilletje in z’n bier gemikt kreeg, vergaten we al snel en waar de rest omstreeks 04:15u besloot een taxi te pakken, liepen Linda en ik naar fiets toe om vervolgens vrolijk naar huis te fietsen, aangezien mijn zomerjas en H&M-tas daar nog lagen.

Na een bezoek aan het plaatselijke toilet vol met posters van ‘hunks’ (zoals die meidenbladen dat noemen) zie ik Linda al halfslapend, halfwakker liggen op bed. Shawl om, jas aan en tas in m’n hand word ik opeens om 08:15u wakker met een glimlachend persoon naast me met nog steeds dezelfde shawl en jas aan. Het handvat van de tas heeft inmiddels mijn vingers verlaten en we besluiten dat het tijd is om naar huis te gaan.

Een aantal liters Heerlijk Helder Heineken, wat Corona’s en een grote glimlach op m’n gezicht later zit ik hier dan nog steeds, inmiddels al iets opgewarmd en, na een aantal keer wazig rondgekeken te hebben, besluit mijn mandje op te snorren. Voornemens als “ik ga niet uit” zullen ook in 2007 nog maar even plaats moeten maken voor “ok, ik ga mee”…Zondag begint het feest namelijk weer van vooraf aan, aangezien het bier dan weer rijkelijk zal vloeien in dat rode hok, ook wel de Groene Schuur genoemd, en we weer een compleet nieuw jaar met nieuwe kansen tegemoet gaan.