Inmiddels is het iets over achten in de avond en ik zit nog steeds, weliswaar een dozijn sigaretten lichter, op de onergonomische bureaustoel die mij toegeschoven is in het begin van de middag naar mijn beeldscherm te staren. Normaal heb ik er nooit zo’n moeite mee om naar beeldschermen te staren, maar vandaag kan ik er maar niet aan wennen. Thuis is het dan wel in een andere context (lees: film, voetbal of porno), maar toch…

Ik besluit een tekstverwerker op te starten en een lege pagina te openen. Normaal gesproken tik ik dan het eerste in wat er in mij opkomt, maar nu blijft het leeg. Inspiratieloos, de Muze is naar huis en de poetsvrouw zuigt het stukje rondom jouw bureaustoeleilandje leeg. “It’s all covered in dust”, zucht ik. Het gebrek aan inspiratie klinkt als een stille schreeuw vanaf je lege scherm. Om me heen begint het gerinkel van de telefoon steeds verder weg te klinken in mijn poging een eerste zin op het scherm te krijgen. De stemmen van collegae vagen weg en een zacht stemmetje begint opgewonden in je achterhoofd te kwakelen. Het is het stemmetje dat verantwoordelijk is voor dat ene pilsje teveel. Het stemmetje dat overhaalt je auto op een invalideparkeerplaats te planten als er ergens anders geen plaats is. Vandaag fluistert ze zacht, maar niet minder dwingend, als de piep die je hoort wanneer je last hebt van Tinnitus.
Tegen beter weten in begin je iets te krabbelen op het digitale papier om de woorden vervolgens weer weg te halen. Nog steeds niets. In mijn gedachten pak ik een woordenboek en laat het openvallen, zodat ik met mijn wijsvinger zomaar een woord kan aanwijzen en daar de column over besluit te schrijven. Ik ga opzoek naar een kast met naslagwerken, maar het enige wat ik zie zijn een aantal dossiers van cliënten en een aantal pennen. Ik besluit een willekeurig dossier te pakken en deze met een sierlijke boog van mij af te gooien. Het valt echter niet uiteen, waardoor ik nog steeds niets heb. Shit. Nóg maar een keer. Deze keer pak ik het dossier bij de voorkant vast en geef het een zwiep over de afdeling, alsof het een frisbee is. Ik heb te hard gegooid. Als ik op de P&O-afdeling over een stukje dossier heen buig, prik ik blind op een woord. Terwijl ik mijn wijsvinger op het woord houd, til ik met mijn andere hand het stukje dossier op en breng het richting mijn ogen. Ik ben toe aan bril. Of aan slaap. Feit is in ieder geval dat de lettertjes erg klein zijn. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en tuur op de bladzijde. Het woord dat ik aanwijs is: rentefinancieringsaftrekmogelijkheid.
Deze column gaat over rentefinancieringsaftrekmogelijkheid. Of nee, toch maar niet. Wat een rotwoord. Ik heb het liever over andere dingen, dingen die mij wezenlijk bezighouden. Maar ja, wat houd mij nou wezenlijk bezig naast bier drinken en driftig opzoek naar nieuwe Hyves-vriendjes en –vriendinnetjes? Ik ga het hebben over billen. Zeventienjarige meisje met mooie, ronde billetjes. Klaar. Ik ga het niet hebben over billen. Ik heb wel wat anders aan m’n hoofd.

Dan maar over de inbraak van afgelopen week. Twee laptops, een mp3-speler, een PlayStation 2 en een gloednieuwe Philips LCD 32”-televisie. Waar voor iedereen de deur in onze mooie straat in Utrecht altijd openstaat, hebben deze ‘mensen’ het wel erg letterlijk genomen. Ik word al boos als ik er weer aan terugdenk. Ook dit onderwerp maar weer verkreukeld in de prullenmand. Was ik maar begonnen over scheerschuin en de ware scheersensatie. Daar kan ik namelijk wél iets over vertellen. Ook al heb ik geen baard. Ik scheer me te vaak.
Ondertussen is het me wel weer gelukt. Niet langer een leeg wit scherm voor m’n neus. Een heuse column is gerealiseerd. Volgende keer maar over tieten. Of nee, toch maar niet. Scheerschuim en de ware scheersensatie, dat gaat het worden.