Alcohol maakt meer stuk dan je lief is. Als ik fris drink, moet ik daar een goede reden voor hebben. In de tweede stelling kan me heel goed vinden; waarom fris drinken als ik 1) met de fiets ben en 2) toch geen rijbewijs heb? Dan is het veel leuker om met z'n allen lol te gaan trappen en helaas zijn in discotheken de frisdranken bijna net zo onbetaalbaar als de alcohol, dus dan kies je automatisch voor het laatste en wordt het 'tikken geblazen', want men wil altijd meer. De eerste zin is een goede, beknopte slogan van SIRE; je word er tenslotte niet slimmer op als je veel alcohol geniet, maar stilstaan bij deze stelling tijdens het nuttigen van een Heerlijk Helder Heinekentje gaat me (en met mij velen anderen) toch iets te ver.

Toch heb ik afgelopen Koninginnedag de andere kant van het alcoholisme mogen ervaren. Met een groep liepen wij, voor zover dat mogelijk was tussen alle hossende, zwetende en overactieve mensen, door de Leidsestraat in de hoop nog voor het donker Amsterdam CS te bereiken. Echter, deze utopie werd al snel tot lucht gedoopt toen een aantal mensen met elkaar op de vuist gingen. Er kwamen 'maar liefst' drie agenten aan die de relschoppers probeerden te bedaren, maar in plaats van ruimte te maken door omstanders werd er gegooid met allerlei voorwerpen (voornamelijk bierblikjes en -flesjes). Hierdoor liepen de frustraties nog hoger op en al snel werd het kookpunt bereikt wanneer een ambulance arriveerde om een iemand te reanimeren; het ambulancepersoneel was niet meer veilig voor de rondvliegende objecten. Trachtend CS alsnog te bereiken en te ontkomen aan deze chaos werd één van ons geraakt door een bierflesje, waardoor er een gat in het hoofd ontstond. Het ambulancepersoneel wilde ons niet helpen, waardoor we gedwongen waren naar de EHBO-post op het Rembrandtplein te lopen tussen de duizenden mensen. Normaal gesproken doe je er een minuut of vijf over, maar nu waren we toch ruim een half uur bezig. Daar aangekomen bleek het gehecht te moeten en we dus naar het OLVG-ziekenhuis moesten. Taxi's wilden ons niet vervoeren, omdat de persoon in kwestie 'bloedde'. Inderdaad, als iemand bloedt, moet je hem niet in de auto nemen, want stel je voor dat er op de bekleding gemorst wordt of erger nog, dat het op de chauffeur komt (en het was nog wel een Afghaan, die zijn toch wel wat gewend?)…

Al-met-al moesten we de metro nemen en vanaf het stationnetje nog een kwartier lopen. Daar aangekomen dienden er wat papieren ingevuld te worden, om de ernst van de situatie in te schatten (zelfs om een pen moest nog gevraagd worden). Nee, normaal gesproken neemt iedereen een pen mee naar Koninginnedag. Doch, na het invullen van het formulier werden er vriendelijk een aantal zakdoekjes meegegeven samen met de vraag of de bloedende persoon even in het toilet z'n hoofd kon schoonmaken. Het toilet, een bron van bacteriën, een opleidingskamp voor gezwellen en pusophopingen. Nadat het hoofd gedesinfecteerd (of moet ik zeggen, geïnfecteerd?) was, werd ons vriendelijk gevraagd te wachten tot er iemand kwam die kon helpen. Ambulance na ambulance kwam binnen met mensen die zelf geen mate wisten te houden met alcohol of nét dat ene pilletje teveel hadden geslikt. Trillende lichamen werden naar binnen gereden en de wachttijd liep op tot zo'n acht uur. Een hechting dient binnen acht uur plaats te vinden om een litteken te voorkomen…
Braaf als we zijn, probeerden we er het beste van te maken, maar als zelfs ons de rolstoel wordt ontnomen die ons heel wat uurtjes plezier heeft gegeven, wordt het toch enigszins vervelend. Andere dronken malloten hebben de schik van hun leven en wij gaan erin mee. Gelachen over en weer, proberen de schuifdeuren te passeren zo gauw een verple(e)g(st)er deze opendoet, mensen met wonden uitlachen, de fun kon niet op. Zelfs nog even rustig een patatje gegeten, want er waren tenslotte nog ruim vijf uur te gaan.

Toen bleek dat we misschien zelfs een hotel moesten boeken (indien mogelijk met een bloedend hoofd) omdat het zo lang duurde, is er toch maar besloten terug te reizen naar Amsterdam CS met de metro en de bloedende persoon in het IJsselmeerziekenhuis te Lelystad laten hechten; daar zou het heel wat minder druk zijn geweest. Hier kon gewoon naar binnen gelopen worden op de Spoedeisende Hulp, er ontfermde direct een bevoegde zich over de wond en binnen vijf minuten was alles geregeld.

Hierdoor blijkt het maar eens te meer dat zonder alcohol het wachten een stuk onaangenamer was; het bierflesje zou harder zijn aangekomen, het lopen zou langer duren, de rolstoel zou nooit in ons bezit zijn geweest en het wachten zou al helemaal een hel zijn geweest omdat er dan niet op niveau met de collega-dronkaards gesproken kan worden. Hulde aan de bureaucratie en proost.