Behalve aan sigaretten ben ik verslaafd aan de Donald Duck. De avonturen van de onhandige, opschepperige, snel ontvlambare oom, zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak
en al die andere figuren in Duckstad of het concurrerende Eendhoven boeiden mij in Nederland wekelijks. Aanvankelijk kocht ik elke week een los nummer, maar mijn vrienden vonden dat dat niet langer kon en deden mij voor mijn verjaardag een abonnement kado. Dat ik tot de laatste week in Nederland heb voortgezet.
Denk overigens niet dat het lezen van het 'vrolijke weekblad' voortkomt uit een ziekelijke hang naar de kindertijd. De invloed van met name Kwik, Kwek en Kwak op onze samenleving is onomstotelijk aangetoond in het standaardwerk Het Duckdenken van Michiel Hegener.
De schrijver bewijst dat het hele beleid voor wetenschap en bedrijfsleven wortelt in het gedachtegoed van de drie neefjes. Eigenlijk lees ik de Donald Duck dus om de wereld van vandaag beter te begrijpen, maar dit terzijde.
Het blijde vooruitzicht naar Phnom Penh te vertrekken werd enigszins overschaduwd door een toekomst zonder de Donald Duck. Zou ik ontwenningsverschijnselen krijgen?
Gelukkig werd deze sombere toekomstverwachting doorzien door de onvolprezen Monique bij mijn vorige werkgever. Monique registreert wat ze hoort, onthoudt, en komt er vaak later in de vorm van een verrassing op terug. Overigens hebben meer vrouwen deze eigenschap heb ik gemerkt.
En wat was dus een van de kado's bij het afscheid van mijn werk? Een buitenland-abonnement op de Donald Duck! Normaal gesproken verstuurt Sanoma Uitgevers haar tijdschriften niet naar een postbusnummer, maar vooruit, voor deze keer. Bovendien, een andere manier om post te ontvangen is hier niet. Eenmaal in de Cambodjaanse hoofdstad wachtte ik met spanning op de aankomst van het eerste nummer. En jawel, een week of twee na verschijnen vond ik de eerste Duck in mijn postbus! De eerste drie weken kon ik steeds genieten van een vers nummer van het vrolijke weekblad. Daarna viel de aanvoer wekenlang stil. Tot er opeens weer een Duck aankwam, maar ik zat wel met een 'gat' van enkele weken. Ook hierna werd het weer onrustbarend stil.
Maar - verrassing! - deze week vond ik de eerste ontbrekende Donald Duck in mijn postbus. Hetgeen de hoop doet herleven dat ze uiteindelijk allemaal zullen aankomen. Het is wat dat betreft maar goed dat er (meestal) geen vervolgverhalen in de Donald Duck staan.
Blijft de vraag waarom de ene Duck er keurig twee weken over doet om de reis naar Cambodja te maken en de andere meer dan twee maanden. De wegen van de Cambodjaanse post zijn ondoorgrondelijk en het 'Duckdenken' heeft hier duidelijk nog geen vaste voet aan de grond gekregen. Geen wonder, want een Khmer-versie van de Donald Duck bestaat niet.