Ik ben Robbie, 28 jaar, sinds 2001 serieuze last van FIBROMYALGIE en CVS, ben door de pijn en vermoeidheid rolstoelgebonden. Ik was voordien POSTBODE, de job van mijn leven, ik had van mijn hobby 'fietsen' mijn beroep kunnen maken, en het verdiende ook nog goed ook. Daarvoor heb ik in de bouw, in de montage, bij de vuilkar gewerkt, ben beroepssoldaat geweest (maar moest daarmee stoppen met minder goede knieën, naar het schijnt toen al Fibro, vermits men niets kon vinden).

Natuurlijk daalden mijn inkomsten, het OCMW raadde budgetbegeleiding of schuldbemiddeling aan. (toen ik éénmaal in schuldbemiddeling was konden ze niet helpen omdat ik in schuldbemiddeling was ?!?) Na goed beraad en inlichtingen inwinnen besloot ik dan VRIJWILLIG in schuldbemiddeling gegaan. Diegene die mijn schuldbemiddeling ging doen, had het allemaal mooi rooskleurig uitgelegd. Dit kon volgens haar omdat de schulden die er waren NIET OPZETTELIJK gemaakt werden door mij, maar dat die voortkwamen uit mijn medische problemen.

Doel schuldbemiddeling: De wet zegt namelijk heel duidelijk dat ze ernaar streeft om de financiële toestand van de schuldenaar te herstellen, met name hem in staat te stellen in de mate van het mogelijke zijn schulden te betalen en tegelijkertijd te waarborgen dat hij zelf en zijn gezin een menswaardig leven kunnen leiden.

Maar wat gebeurde, ik kreeg een miniem leefloon, waarmee ik nooit toekwam, mijn vriendin moest de vaste kosten maar betalen, maar zij zat in haar wachttijd. Medische uitgaven zouden met een reserve betaald worden, toch moest ik die meestal zelf voldoen. Ik kreeg natuurlijk nieuwe achterstanden (huur, elektriciteit, .) en kreeg het verwijt dat ik nieuwe schulden maakte. Ik ging op zoek naar een advocaat, maar kreeg die niet om twee redenen. Ten eerste stond op mijn papieren van schuldbemiddeling een 'zogezegde' advocaat, dus ik had er volgens iedereen éne, wat niet zo was, en ten tweede waren mijn inkomsten te hoog. Ik kreeg een invaliditeitsuitkering van +/- 1000 euro. Maar ontving daar zelf maar 375 euro van, maar daar hield men géén rekening mee en de schuldbemiddelaar gaf niets af van de rest van het geld. Nu heb ik eindelijk een advocaat, maar is het te laat om iets ertegen te doen, de Beslagrechter en schuldbemiddelaar mogen niet de indruk krijgen dat hij hen con!
troleert !?! Als ik hier alle 'fouten' moet opnoemen die de schuldbemiddelaar gemaakt heeft, dan moet ik vier-vijf pagina's alleen daarover bezig zijn, dat is niet mogelijk hier, maar als ik zeg, géén menswaardig leven, niet alle dagen eten, medicatie, dubbele 'foute' verklaringen, telefonische afspraken later ontkennen, . mijn medische behoeftes in vraag stellen en weigeren te betalen, . dan zeg ik denk ik wel genoeg.

Ik stond ondertussen op invaliditeit, in Limburg was het géén probleem voor het ziekenfonds. Door mijn ziekte voldeed de woning waar we woonden niet meer aan mijn behoeftes (trappen e.d.), dus moesten we verhuizen, maar in onze prijsklasse een aangepaste woning vinden was moeilijk, doch, we vonden er één in Geel, Antwerpen. Ik moest voor het ziekenfonds terug op controle bij een adviserend geneesheer, omdat het dossier in orde gemaakt moest worden. En wat gebeurt er, ik ben nog niet tegoei binnen en hij schorst me al. Fibro en CVS zijn volgens hem géén ziekte, ik koos er zelf voor om in de rolstoel te zitten e.d. Ik kreeg twee weken om mijn ziekte te bewijzen (maar Fibro is niet echt te bewijzen). Ik heb dus alle verslagen, alle attesten die ik had bijeen genomen, al wist ik zeker dat hij die ook al had (overgekomen Limburg). Ik was ondertussen ook al goedgekeurd door het ministerie voor een Integratietegemoetkoming (dus +66% invaliditeit). Ik vroeg nieuwe attesten !
op bij mijn specialist en huisarts. En toen ik terug op controle moest, wel, de adviserend geneesheer nam niet eens de moeite om de documenten door te nemen en schorste me gewoon van de invaliditeit, ik kon bureauwerk doen volgens hem.

Ik ben toen (juli 2003) natuurlijk direct in beroep gegaan. Vandaag (15-2-05) is er nog steeds géén uitspraak. Ik ben al bij een specialist (aangewezen door de rechtbank) geweest, deze nam niet eens de moeite om mij degelijk te onderzoeken, hij heeft wat gepraat met mij, mijn bloeddruk genomen, mijn longen geluisterd en dat was dat. Hij vermelde in zijn verslag dat ik géén spieratrofie had en dat hij niets vond (op scans, bloedonderzoeken (die ik bij had)) wat mijn werkonbekwaamheid kon verklaren. Doch, hij deed géén uitspraak en raadde een bijkomend, psychiatrisch, onderzoek aan. Deze is eind 2004 aangewezen, maar moet mij nu nog oproepen.

Nu, ondertussen werd ik dus werkloos, maar werken zit er spijtig genoeg echt niet in, dat gaat gewoonweg niet met mijn pijn, vermoeidheid. Ik heb dan ook een vrijstelling aangevraagd voor het stempelen gaan. Ik moest daarvoor op controle bij een arts, deze kon niet begrijpen dat ik geschorst werd en verklaarde zich akkoord met mijn huisarts en specialisten, werkonbekwaam, +66% invalide en rolstoelgebonden. Ook heb ik nog verschillende nieuwe attesten die hetzelfde zeggen. Maar blijkbaar houd men er géén rekening mee, de onderzoeksmethoden van die instanties zouden verschillend zijn van die van het ziekenfonds? Maar zeg nu zelf, als ik al niet in staat ben om te gaan stempelen, gaat werken dan wel?

Maar wat een feit is, van 1000 euro per maand viel ik wel terug naar 325 euro, wat de situatie hier nog meer uitzichtloos was, nu kreeg ik natuurlijk nog minder geld van de schuldbemiddelaar en het was zo al moeilijk om rond te komen. Na het betalen van de gewone maandelijkse rekeningen werd het onmogelijk om ook de huur nog eens te betalen (ondertussen een achterstand van meer dan een jaar), de huisbaas had gelukkig begrip voor onze situatie, maar hij kan natuurlijk niet eeuwig wachten op de uitspraak in mijn beroep.

Kim, mijn vriendin, is vorig jaar april geopereerd aan haar hypofyse (hersenen), zij had een gezwelletje. Momenteel is ze zelf nog niet helemaal in orde en staat ook op invaliditeit. Het best van al is, toen ze nog niet geopereerd was, maar wel al ziek, verweet mijn schuldbemiddelaar haar dat ze moest gaan werken, dat de schulden door Kim kwamen, kan je dat geloven.

De schuldbemiddelaar en Beslagrechter verwijten mij nu de nieuwe schulden, waar ik natuurlijk weer zelf niets aan kan doen, ik ben nu eenmaal ziek en kan niet werken, ik heb niet om die schorsing gevraagd en vind die ook onterecht, vandaar het beroep. Het OCMW kan niets doen, vermits ik in schuldbemiddeling ben (nochtans hebben zij me schuldbemiddeling aangeraden omdat ze anders niets konden doen). Nu, 28 februari 2005 is ons huurcontract verlopen, we vinden in de privé niets dat aan onze prijsklasse (max. 160 euro) voldoet. We hebben amper geld om alle dagen te eten, enkel daarop kunnen we besparen om meer huur te betalen. Sociale woningen zijn er momenteel niet vrij. Crisisopvang, er zijn momenteel geen plaatsen vrij daar waar men koppels opvangt.

Bij familie gaan is onmogelijk, de woningen zijn niet aangepast voor een rolstoelgebruiker en er is niet genoeg plaats. Mijn ma zou ons wel opvangen, maar ook daar is te weinig plaats en zijn er trappen. Plus dan nog eens het feit dat zij zelf een sociale woning huurt en mij, of Kim niet mag opvangen. Dan gaat haar huur omhoog en ze heeft het zelf zeker ook niet breed.

Ik kreeg wel al drie woningen (voor we wisten dat er géén uitspraak ging zijn in mijn beroep tegen de tijd dat ons huurcontract verlopen was) aangeboden van de sociale huisvestingsmaatschappij hier. Een eerste woning waar de schimmel een meter hoog tegen de muur op stond, de tuin was een modderpoel. De vorige bewoners gingen daar weg omdat de huisvestingsmaatschappij weigerde van dit probleem op te lossen. Er was ook maar één slaapkamer, nipt groot genoeg voor een tweepersoonsbed. Ik slaap in een ziekenbed, en zit in de rolstoel, dus was de woning ook niet ruim genoeg. Een tweede woning had ook maar één slaapkamer, ook te klein voor mij met ziekenbed en rolstoel. Ik heb hulp nodig met me te wassen, doe spieroefeningen in het ligbad. Maar er was enkel een douche, ik kan toch niet aan diegene die me helpt met wassen vragen om mee onder de douche te gaan? Voor Kim, oké, dat gaat nog, maar soms helpt mijn zus of moeder, en dat is toch teveel gevraagd dan. Met de derde wo!
ning hetzelfde, niet ruim genoeg, twee slaapkamertjes, douche, . Het ergst van al met die woningen was dat ze volledig aangepast zijn aan rolstoelpatiënten, alles is dus verlaagt (wasbakken, vuur, dampkap, .), maar ik kan niet meer koken, Kim doet dat allemaal, koken, afwassen, . Ze kon haar kin op de dampkap leggen en moest bij wijze van spreken op haar knieën afwassen. Dat zijn zowat de hoofdredenen dat ik toen die woningen weigerde. Nu verwijten de schuldbemiddelaar en het OCMW mij dat ik die weigerde, maar men houd dus géén rekening met mijn medische behoeftes en niet met Kim.

Volgens de sociale huisvestingsmaatschappij krijg ik enkel voorrang op een volledig aangepaste woning, men houd er géén rekening mee dat ik in een ziekenbed slaap, dat ik zelf niet kan koken, afwassen, dus dat Kim een 'lopend' persoon is, men houd er géén rekening mee dat ik een ligbad nodig heb.

Wet: Het feit dat u over een attest van + 66% gehandicapt beschikt wil ook niet zeggen dat u voorrang geniet voor een sociale woning. De kandidaat-huurder die zelf een bepaalde handicap heeft of van wie een gezinslid erdoor getroffen is geniet voorrang voor de toewijzing van een woning enkel als die is aangepast voor de huisvesting van een gezin waarvan één of meerdere leden getroffen zijn door een handicap. Bij de toewijzing van een dergelijke woning moet er bovendien een verband zijn tussen de specifieke kenmerken van de woning en de aard van de handicap zonder dat de woning daarom moet gebouwd/verbouwd zijn voor een persoon met een handicap.

En toch houd men géén rekening met mijn specifieke behoeftes, heb ik zogezegd enkel voorrang voor een volledig aangepaste woning met maar één slaapkamer (omdat we enkel koppel zijn). Men houd géén rekening met Kim. Bovendien zegt men mij dat als ik een woning met een 'normale' keuken wil, mijn voorrang verlies, maar als je naar de wet kijkt, deze zegt iets anders, plus dat wij een sociaal verslag wegens financiële problemen hebben.

Het OCMW kan pas helpen als wij effectief op straat staan. Maar voor crisisopvang weigeren ze er rekening mee te houden dat Kim bij mij moet zijn. Ik heb hulp nodig om me aan en uit te kleden, hulp nodig bij het wassen. Vele nachten gebeurt het dat ik zelfs hulp nodig heb om op wc te gaan. Ik ben echt wel afhankelijk van Kim. Maar de uitleg van het OCMW is, hij mag al blij zijn als hij een dak boven zijn hoofd heeft. Leuk toch!

Het enige dat ik nog heb zijn Kim en de katten, en die willen ze bij me weghalen. Dat ik hulp nodig heb, tja, een dak boven het hoofd is wel belangrijker. Ik moet maar in bed blijven liggen, ophouden als ik naar de wc moet, .

In ieder geval, het ziet er dus naar uit dat wij begin maart 2005 géén dak of thuis meer hebben. De katten kunnen wel bij mijn ma, maar ja, ik zal ze daar niet kunnen gaan 'bezoeken'. Kim zou in een ander crisisopvangcentrum komen, ze kan me toch bezoeken komen, maar naar het schijnt moeten we wel al ons geld afgeven? Hoe moet zij dan komen, wij hebben beiden géén rijbewijs, géén auto.

Samengevat kan je zeggen, ik heb schulden gekregen door mijn medische problemen, ben vrijwillig in schuldbemiddeling gegaan en wordt nu behandelt als een crimineel, iemand die niet capabel is om geld te hebben en ermee gooit. Het OCMW heeft altijd wel een uitvlucht, ofwel kunnen ze niet helpen omdat ik in schuldbemiddeling zit, en anders doet men niets omdat ik niet wil geholpen worden !?! (volgens hen dan). Door mijn ziekte heb ik specifieke behoeftes (heb ik attesten van), toch houd er niemand rekening mee. Het feit dat Kim nog kan lopen is niet belangrijk, het feit dat ik hulp nodig heb is niet belangrijk.

Feit is, door mijn schorsing (onterecht, en dat zal ook wel zo blijken na de uitspraak in mijn beroep, als die er al ooit komt) kunnen wij géén huur meer betalen en komen wij eind deze maand op straat te staan. Elke instantie heeft wel een uitvlucht klaar om ons niet te moeten helpen, of een reden waarom ze niet kunnen helpen. Men verwijt mij dat ik nieuwe schulden maakte, dat ik nu géén huur kan betalen. Men verwijt Kim hetzelfde, zij moest maar gaan werken !?! En wat nu als binnen een half jaar, een jaar, blijkt dat ik onterecht geschorst was van de invaliditeit? Oké, ik krijg mijn invaliditeitsuitkering dan wel met terugwerkende kracht, maar gaat dat de hel waar we door moesten vergoeden? Gaat dat alle verwijten die we nu kregen wegwerken? Gaat dat ervoor zorgen dat het trauma dat we gaan meemaken als we op straat komen te staan weg is? Ik denk het niet. Trouwens, ik als rolstoelpatiënt, met longproblemen, hoelang zou ik het vol houden op straat, in maart?????

Sorry, het is ene superlang bericht geworden, maar ik wilde toch even alles aanhalen, alhoewel, alles, dat is véél gezegd, dan zou ik een blad of 10 kunnen vullen, om te beginnen dan.

Groetjes

Robbie