VERHUISPERIKELEN.

In geen 47 jaar was ik verhuisd en ik hoop van harte het niet weer te hoeven.
Het nieuwe huis is fantastisch, de verhuizers waren prettige mensen en harde werkers. Er is, 0 wonder, niets stuk gegaan of verdwenen, dat hoor je ook wel eens anders.
Ik woon hier inmiddels 4 weken, heb in m'n huiskamer, samen met een ex-buurvrouw zojuist alles weer eens een andere plaats gege­ven. Afwachten hoe lang dat bevalt.
Maar hoe vaak ik inmiddels al iets kwijt ben geweest, is niet meer te tellen, variërend in orde van grootte en importantie van m'n bank­pas tot de hamer of een map vol kladpapier. Je er niet druk over maken, rustig blijven zoeken... alles is tot nu toe boven water gekomen. Maar nu maak ik me toch ernstig zorgen: een paar dagen geleden - ik kon niet sla­pen - schoot me te binnen dat ik bijna kopij moest inleveren, en probeerde iets te verzinnen .. en het lukte. Ik maakte nog een beetje hete melk, dronk het op en viel tevreden in slaap.
Dan komen er 2 drukke dagen, waarin ik nergens aan toe kom en ... waar was ik ook maar weer mee bezig..., Ik kon het me niet herinneren..., liep zoekend rond, kwam in m'n ‘kleine kamer-tje', dat na veel namen zoals deze, ook wel logeerkamertje, of studiootje, nu 'kantoortje' heet.
De schrik sloeg me in de benen... de computer stond aan, maar het scherm was leeg en op hoeveel knoppen ik ook druk­te, geen tekst te bekennen. Weer iets zoek, maar nu vrees ik, voor eeuwig. Inmiddels heb ik iets anders gevonden: een exemplaar van een boekje dat ik ooit heb geschreven en dat Jelle zo'n tien jaar geleden heeft uitgegeven. Redactie! Aan u de keuze, ik kan niet meer!!

Clazien Faddegon.