DE RIJWEG LOODRECHT OVERSTEKEN      
EERST LINKS EN DAARNA RECHTS GEKEKEN !

Dit leerde ik vroeger op school al, maar ik kan deze spreuk die me tot nu toe is bijgebleven, beslist niet meer in praktijk brengen ...
In de briefwisseling tussen m'n reumatoloog, andere '-logen' en fysiotherapeute las ik "nekpi jnen, vooral postero late­raal" enz.enz., wat dat dan ook allemaal betekenen moge.
Maar lastig was het wel! Dit voorjaar tijdens een busreisje b.v. zegt de chauffeur enthousiast: "Kijk eens gauw naar links, wat een enorme stier bij die boerderij! Wat zal die het binnenkort druk krijgen!" Dan wil ik natuurlijk ook die stier zien, vergeet m'n nek, draai vlug m'n hoofd naar links, voel een vlijmende pijn, maar heb geen stier gezien.
Hoe ik nou weer aan die nekpijn kom? Geen idee! Maar belang­rijker vind ik: hoe kom ik er vanaf? M'n fysiotherapeute doet haar uiterste best met massage en manuele therapie en soms lijkt het wel eens te helpen. Maar op Groot Stokkert (het Reuma-Vakantieoord) waar ik zaaalig een week verwend werd, maar niet kon slapen van de pijn, kreeg ik de raad voortaan een kussen van thuis mee te brengen ...
Toch heeft die week mij (en m'n nek) goed gedaan en ik nam een hoeveelheid energie mee naar huis. Hoorde op de radio (Vroege Vogels) iets over vogeltrek en vogeltellen en ging Zondagochtend nieuwsgierig met m'n rollator een eindje wande­len naar de Sloterplas.
Ik was niet de enige en zag enkele mensen door verrek i jkers naar de lucht turen ('zwerk' heet dat bij vogelliefhebbers) .
"Zo oma, kom je ook vogelen?" werd ik begroet. "Je had hier iets eerder moeten zijn, dan had je een paar watersnippen kunnen zien!"
"Kijk, kijk!!! Hier Oma, je mag m'n kijker even vasthouden! Pak an, voorzichtig hoor! Wel zes scholeksters!" Er werd aan m'n hoofd gerukt en getrokken, manuele therapie was er niets bij. "Kun je 't zien? Ja, dan moet je ook door die kijker loeren, heb je ze? Kijk er nou doorheen!! Die achterste, dat zijn die scholeksters, zie je die mooie vleugelspiegel?"
"Wat voor spiegel?" vroeg ik dom.
"Och mens, aan jou is geen eer te behalen!" zei de man bele­digd en draaide me de rug toe. Hij had nog net de verrekijker kunnen redden, die ik bijna uit m'n handen liet glippen, toen ik "au!!" naar m'n nek greep.
Ik heb uiteindelijk geen vogel gezien ... ja, een paar meeuwen, maar die trekken niet naar warme oorden, die wonen hier.

Clazien Faddegon.
10/'01