WAT ZIE IK HET LIEFST?

Jarenlang maakten Gerard en ik dia's, hij (als Conservator van het Klokkenmuseum ), van antieke klokken en andere tijdaanwijzers, wij samen van mooie vacantieplekjes ,of van de opgroeiende kleinkinderen.
Dank zij een uniek opbergsysteem was alles voor een lezing gemakkelijk terug te vinden.
Maar voor een dia-voorstelling thuis, moest eerst van alles in de kamer verzet worden en vóór scherm, projectieapparaat + -tafel, diadozen en pijlaanwijzer, bedrijfsklaar stonden was er wel al een half uur voorbij.
Later ging ik liever op foto's over, die waren gemakkelijker te bekijken.
Maar als ik, inmiddels alleen en mijn ogen zoveel slechter, àl eens de moed heb om alles overhoop te halen, geef ik mezelf een schouderklopje en zeg, soms hardop: "dat zou je vaker moeten doen meid, hoeveel duidelijker dan foto's zijn dia's op zo'n groot scherm!"
CLAZIEN FADDEGON
Juli 2000
WAT HOOR IK HET LIEFST?

Het liefste hoor ik het Andante uit het Concert voor Fluit en Harp van Mozart. Het 'waarom?' zal ik uitleggen.
Ik speelde al vrij jong viool en zat vanaf het begin van de oorlog in een orkestje, door mijn broer opgericht. Hierin heb ik overigens Gerard, mijn man leren kennen. Ook tot zijn lievelingsmuziek hoorde dit Andante. Als we later deze muziek ergens hoorden, met de fluitsolo, waar onze fluitist destijds zo enorm z'n best op deed, zeiden we haast tegelijk: "Hoor, meneer Kuyper!" of keken elkaar even met een veelbetekenende blik aan. 't Was dan ook geen wonder dat deze muziek bij de crematie van mijn man gespeeld werd. Toen ik daar dus die fluitsolo hoorde keek ik even op, maar niemand reageerde! Logisch, niemand zei 't immers wat! De enigen, die er een band mee hadden, waren mijn broer, die ook pas was overleden en mijn man. Met wie kan ik die emotionele muziek-ervaringen nu nog uitwisselen? 'k Hoorde het laatste toevallig weer op de radio. 'k Had zo graag willen huilen, maar kon het niet!

CLAZIEN FADDEGON.
Juli 2000
WAT LEES IK HET LIEFST?

Sinds m'n verhuisplannen naar iets zonder 'inpandige' trap, bem ik weer aam het opruimen ... maar liet een opbergdoos uit m'n handen glippen. De ontiegelijke bende was niet te overzien: tekeningen en 'brieven' van m'n kleindochter (nu 20) mij vanaf haar derde jaar door haar fantastische moeder met de 'vertaling' erbij, regelmatig gestuurd.
Het waren haar reacties op mijn kaarten, die ik haar met een verhaaltje op de achterkant, bijna wekelijks schreef. Toen ze groter werd en leerde lezen, krompen m'n verhaaltjes in, werden nu met grotere letters voor haar leesbaar en later bouwden we het af.
Het plan van het geheel nog eens een prentenboek te maken, bestaat nog steeds.
Op haar 16e ging ze in een andere stad studeren en op haar verzoek kwam de oude gewoonte terug: "Oma, ga je me weer schrijven, net als vroeger?"
Een copie van mijn wekelijkse brieven, evenals haar reacties erop, heb ik weer bewaard, om evt nog eens te herlezen. In moeilijke perioden, die haar, ver van haar ouderlijk huis, niet bespaard bleven, schreef ze, mijn brieven nu en dan als therapie te beschouwen, die ze nodig had om haar problemen te verwerken. Wat gaf dat een warm gevoel!
En dat lag nu allemaal op de grond en ik besloot, te proberen het weer op volgorde te krijgen. Of zou ik iets weggooien?
Het was 5 uur en ergens in de kleine uurtjes (!) had ik alles uitgezocht en herlezen. Iets weggooien? Hoe haalde ik het in m'n hoofd?
En ik dacht aan het thema voor de volgende Nieuwsbrief: "Wat lees ik het liefst?" Ik weet zeker dat geen boek mij dierbaarder is!!

CLAZIEN FADDEGON.
Juli 2000