_V_A_K_A_N_T_I_E_

De laatste jaren gingen mijn man en ik iedere zomer naar het­zelfde gezellige hotelletje in Wijk aan Zee, maar nu namen we het ervan! Twee vakanties in een jaar! En het ons aanbevolen Rijnreisje leek ook een succes! Elke dag ergens anders logeren en toch steeds in hetzelfde bed! Alle comfort...geen gesleep met bagage...ideaal!!
Er waren meerdere (al dan niet zichtbaar) gehandicapten en zieken aan boord. En mijn man was niet de enige longpatient.
Er waren liften voor hen die moeite hadden met trappen lopen en hulpvaardige vrijwilligers, die Gerard overhaalden om in deze vakantieweek lekker met de lift te gaan: het kon nou toch! En 0 wonder, hij deed het! Zij het met de restrictie dat ik ook ging! De trap was voor mij als reumapatient toch ook een probleem!
Nooit geweten dat de Rijn zo druk bevaren wordt, we zwaaiden enthousiast naar andere passagiers- en rondvaartboten.
We kregen prettige contacten met andere gasten, troffen elkaar aan tafel, in de salon of op het zonnedek, want ook het weer werkte redelijk mee, stellig tot verbazing van Erwin Krol, die ons voor we vertrokken, heel wat regen had voorspeld.
Elke dag legden we wel ergens aan en iedereen kon, indien gewenst met rolstoelen en al, van boord. Soms voor busexcur­sies door een schitterend natuurgebied, met ver beneden ons het Rijndal, waar wij zojuist nog gevaren hadden. Kortom, afleiding zat, ook voor de toeristen langs de kaden, die het afmeren en ontschepen als 'de beste stuurlui aan wal' bekeken en becommentarieerden.
Na een paar dagen al werd het voor Gerard toch te vermoeiend en hij bleef het liefst aan boord op het zonnedek.
De week vloog om en na het exclusieve "captains dinner" op de laatste avond was er live-muziek in de salon. Mijn man wilde naar de hut, hij zag tegen morgen, de thuisreis, op.
Ik ging mee en deed alvast wat in de koffer, hoewel hij be­zwaar maakte, dat was altijd zijn werk! "Oke, Volgende vakan­tie doe jij het weer, afgesproken?"
We hadden een, voor een groot deel doorwaakte nacht, omdat hij het zo benauwd had. Ik belde een keer en een lieve "broeder" kwam kijken of hij hulp kon bieden. Hij bleef een poos je praten en dat gaf toch even troost en een rustig gevoel.
We kwamen 's morgens vroeg in Arnhem aan, waarna het schip werd afgemeerd; er stonden al enkele afhalers, Jelle, onze oudste zoon zag ik al boven iedereen uitsteken. Veel van de vrijwilligers kwamen even afscheid van ons nemen en sterkte wensen. Ik beloofde het personeel op de hoogte te houden van de reis en 'het daarna' en we bedankten hen voor hun lieve, hartelijke zorgen. Na het afscheid werd de bagage ingeladen en Jelle reed ons rechtstreeks naar huis, mijn man zat voorin meestentijds te slapen. Thuis bracht hij ons, koffers en tassen naar binnen.
"Zo, jullie zijn er weer! Hoe was de Rijnreis?" Nu pas konden we even praten en elkaar verstaan.
"O, fantastischl Wou je nog gauw even koffie?"
Maar hij wilde liever meteen door, Rotterdam was nog een heel eind. Ik stelde voor, hem 's avonds te bellen en durfde hem nu niet langer op te houden. "Bedankt lieverd, tot vanavond hoor!"
Gerard wilde het liefst meteen naar bed en voor ik hem erin had en de ergste troep had opgeruimd, waren we een paar uur verder en was ik gevloerd.
Na een ziekbed van enkele maanden, waarin ik af en toe in paniek dacht : "O, hij stikt!" had onze fantastische huisarts een bed in het ziekenhuis voor hem veroverd, dat hij dankbaar accepteerde in de vaste hoop dat ze hem daar beter konden maken ... Een ijdele hoop, naar het bleek.
Dat was 2 1/2 jaar geleden. 'k Ben na die Rijnreis nog niet weer op vakantie geweest, weet ook niet of ik het wel zou willen. Alleen? Waarheen? 'k Zou eigenlijk ook nog even willen wachten, tot ik zeker weet dat Gerard er echt niet meer is.
Ik wil hem nog zo vaak iets vragen of vertellen. Zo lang ik nog zo vaak wakker denk te worden van zijn gehoest (?) ben ik nog niet zo ver, geloof ik.
'k Voel me thuis toch echt niet 'opgesloten', zit niet 'achter de geraniums' zoals dat heet. 'k Verbeeld me, het lekker druk te hebben. Heb veel afleiding, vooral door m'n computer en ik schrijf columns voor verschillende "Nieuwsbrieven", o.a. voor "Aandacht voor Elkaar". Schrijf naar een paar chronisch zieken en gehandicapten, 't is grappig, hoewel we elkaar nog nooit zagen, hebben we een leuke band opgebouwd.
Ik bezoek een paar gehandicapte vriendinnen, maar 't moet wel in de buurt zijn, want 't lopen gaat moeizaam. 'k Ga met een vriendin naar een concert (met de Stadsmobiel, als hij rijdt) een lezing of een vergadering, soms ook wel alleen.
'k Wilde deze zomer wel eens een dagje naar het strand, maar voor ik het ten uitvoer bracht, regende het weer. Ook geef ik me wel eens op voor een dagtocht van de Reuma Ver. of de Anbo. En denk dan, 'k zou niet eens met vakantie kunnen, 'k heb er toch geen tijd voor ... en ben vaak veel te moe.
Nou meid, zeur niet zo! Als ik me nou eens voorneem volgend jaar ergens heen te gaan! Wie weet durf ik dan wel alleen naar "ons" hotelletje in Wijk aan Zee?
Als ik het doe, zal ik een kaart sturen! Oké?

Clazien Faddegon.
Oct.2000