ZELFS TOT TIEN TELLEN VALT NIET MEE!

Half januari, antiquair net de deur uit. Bart en ik drinken nog een kopje koffie, kijken even in pa's ontredderde vakbibliotheek/annex leskamer. Twee maanden geleden gingen alle antieke klokkenboeken, vakboeken, evenals stapels wetenschappelijke tijdschriften naar een Museum, nu in een dag alle exacte wetenschappen de deur uit. Al zijn de kasten nog lang niet leeg, de kamer maakt een desolate indruk. Eigenlijk gaat het nu toch wat te snel... doe de deur maar dicht! Dit is Pa's kamer niet meer!!
't Is bijna een jaar geleden dat hij naar het ziekenhuis ging om beter te worden... maar hij kwam nooit meer thuis. En dit is zo'n moment dat we hem opeens weer heel erg missen.
Mijn zoon gaat weer naar huis, hij heeft de rit van Delft naar Amsterdam dit jaar vaker afgelegd dan alle 10 jaren daarvoor.
Er zijn inmiddels zo'n 4.000 boeken door mijn handen gegaan. Als ik een paar uur had gewerkt, boeken stuk voor stuk had doorbladerd en in de computer ingevoerd, kreeg ik "een raar droog hoestje", vond Bart en ik raakte m'n stem kwijt. Van het stof, veronderstellen we nu. Dus sop ik alle lege planken en kasten goed uit.
Naast het verslag dat ik van Gerards ziekte en overlijden had gemaakt en het In Memoriam van mijn broertje, die vlak voor hem was overleden, scheen dit een goede vorm van rouwverwerking voor mij te zijn.
Toch ben ik naar een rouwcursus gegaan, om straks niet in het mij voorspelde zwarte gat te vallen, als ik ooit eens klaar zou zijn. Heb ik daar veel aan gehad? Ik weet het eigenlijk niet. Samen met anderen, die hun partner hadden verloren en met de leegte, de pijn en het verdriet moesten leren omgaan, deed ieder dat op zijn eigen wijze en de raad van een 'lotgenoot' gaf soms een warm gevoel! Maar deed me ook wel eens 'steigeren' van ellende. Want wat moest ik met: "Gooi die oude boeken en tijdschriften, (Panorama's, of wat zijn het?) toch in een papierbak! Wie heeft daar nu nog belang bij? U zoekt werk op die manier! Had Uw man zelf niet nog iets kunnen doen, of is hij zo plotseling overleden?..."
Als ik eens klaar ben, moet ik bedenken wat ik met de kamer zal doen. En allereerst proberen m'n sociale contacten terug te vinden. Vrienden klagen: Ik hoor niets meer van je? Ik zie je nooit! Ben je nu nog niet klaar? En sommigen lieten ook zelf niets meer van zich horen...
Ik klaar? .... Nee dus!! M'n rug lijkt wel gebroken! 'k Heb pijn in m'n schouders en polsen. 'k Laat van alles uit m’n handen vallen en krijg van m'n specialist injecties in de ergste pols, dan is het weer even te harden.
Vanmiddag komen Bart en de volgende antiquair, hopelijk neemt deze de inhoud van de laatste kasten mee. Ik lig nog even op de bank in een boek van mijn moeder te lezen van bijna een eeuw geleden (tussen de vakboeken verdwaald).
Zo'n boek, waar je al op de eerste bladzij ziet aankomen dat ze elkaar krijgen en ik was dan ook prompt in slaap gevallen.
"Hoi mam, lees je alle boeken nog even voor ze de deur uit gaan?", klonk opeens Barts vrolijke stem. "Geen wonder dat je niet klaar komt!"
'k Werd wakker en zei wat verontwaardigd: "Ja, mag ik ook nog eens even lezen? Ik ben moe! 't Is overigens voor het eerst sinds maanden dat ik weer een boek in m'n handen heb!"
Lachend zei Bart: "Mama, weet je wel wat je zegt?"
Ik keek wat verdwaasd: "Ja... hoezo?"
“Het eerste boek dat je weer in handen hebt? En al die anderen dan? 't Waren er toch zo'n 4.000? Je bent zo moe, je kunt nog niet tot tien tellen, laat staat tot 4.000!
"Nee, ik ben te moe, om je die onzin uit te leggen. 't Is de eerste die ik lees van die vierduizend !!
'k Had geen zin en tijd meer om mee te lachen, want daar ging de bel en was de antiquair. Twee uur later was hij weer weg en Bart ook. Er staan hier nu nog zo'n 400 boeken en een paar dozen tijdschriften, geen Story's of Panorama's hoor, maar "Ons Amsterdam". Liefhebbers?


CLAZIEN FADDEGON.