DREMPELVREES VOOR DE ONTSPANNINGSMIDDAG.

Begin oktober kregen we van Aandacht voor El­kaar een uitnodiging voor een ontspanningsmiddag op 3 november met een optreden van een dans­groepje van Country-Line-Dancing. Zou ik gaan? Mijn maatje zou gezegd hebben: "Als het je wat lijkt, moet je gaan, anders heb je er straks spijt van" ...
En... om niet te vergeten het bedrag voor alle lekkers dat we te eten en te drinken zouden krij­gen, over te maken, deed ik dat dus maar direct, dan was dat tenminste gebeurd.
Ik schreef de dag in m'n agenda en vergat die voorlopig weer.
Naarmate de datum echter dichterbij kwam dacht ik af en toe: "O ja, dat hebben we ook nog!"
't Was, geloof ik, voor alle rouwgroepen die hier ooit geweest zijn, bestemd... Misschien ken ik er wel niemand van en die van m'n eigen rouwgroep- 24 - van verleden jaar, ken ik die eigenlijk nog ? En zo maakte ik m'n drempelvrees hoe langer hoe groter.
Door een busje van Stadsmobiel vol mensen met dezelfde bestemming werd ik klokslag 2 uur voor de Sionskerk afgezet. Hier was geen drempčl die ik over moest, maar een hoge stenen stoep, wat was ik begonnen? Kon ik nog terug ?
"Och, zeur niet zo!" zei ik tegen mezelf, was inmiddels al boven, hing m'n jas aan de kapstok en liep achter de anderen aan, die kenden de weg, dat was duidelijk.
"Rechtuit, aan het eind links", wees iemand, die me zag aarzelen. Ja, daar was de zaal, vol vreemde gezichten, als ik het niet dacht! Maar op het mo­ment dat ik over de drempel stapte, hoorde ik:
"Clazien!... Clazien" zag handen in de lucht zwaaien en naar me wenken. Wat een heerlijk warm gevoel kreeg ik, wat was ik blij dat ik gegaan was. Waar had ik me toch zo druk over gemaakt !
Het waren groepsleden , die me uit het busje hadden zien stappen en alvast een stoel voor me hadden gereserveerd. Was dat nou niet lief? En die zou ik vergeten zijn? Jammer dat er maar vijf van de tien waren, daar moesten we toch eens achteraan, waar die anderen gebleven wa­ren, ook drempelvrees ?
Inmiddels kregen we koffie en/of thee met allerlei lekkers. In de pauze tussen de twee voorstellingen een advocaatje, met allerlei kleine snacks. Er was wijn en vruchtensap en we bewonderden de schijn­baar onvermoeibare vrijwilligers die ons met een vriende­lijke lach van alles voorschotelden.
Er waren toch al gauw zo'n zeventiq aanwezigen - tellen lukte me niet - plus dan nog de uit twintig leden bestaan­de dansgroep.
Het was niet zó maar een dansgroep vanmiddag, die ons een demonstratie kwam geven, maar een groep cursisten van M.B.v.O, (Meer Bewegen voor Ouderen) een onder­deel van Amsterdam Thuiszorg, in dit geval van een cursus "Country-Line-Dancing", een van de cursussen op het gebied van bewegen I die M.B.v.O. organiseert, om ouderen zo lang mogelijk actief te houden.
Dit was een groep uit Nieuw Sloten die al een paar jaar bestond. De leidster vertelde over het ontstaan van dit soort dansen.
De dansers in hun geruite blouses, die het inmiddels erg warm hadden, kregen een hartelijk applaus en het spreekt vanzelf dat de ene heer in het gezelschap even in het zonnetje werd gezet.
Na het vertrek van de dansgroep maakten diegenen, die haar nog niet kenden, kennis met Zr. Bernadette en Ds. Dijk hield een toespraak, waarin hij alle vrijwilligers hulde bracht voor hun aandeel in de feestelijkheden, waar wij het van harte mee eens waren. Want toen kwamen ook nog het stokbrood en de slaatjes. Ik heb er niet op gelet, of zij zelf nog in de gelegenheid waren er iets van te eten, want ze waren constant in de weer van alles aan te slepen. Dat ik drempelvrees heb gehad? Onbegrijpelijk, het was grandioos.

Clazien Faddegon.