I K  H O O R D E  H E M  S N U F F E L E N .

Alle feestdagen waren verknald door mijn niet aflatende kies­pijn! De anderen smulden van kerstbrood, oliebollen en ijstaart en 't enige dat ik er in kreeg (en dan nog met pijn) was dunne soep en pap.
Jarenlang had ik toch al heel wat soorten pijn gehad, maar deze sloeg alles! Deze borende, zeurende, stekende kiespijn... ! 't Was niet te harden!!!! Ik had die eeuwige pijn in mijn voet wel eens gekscherend kiespijn in m'n voet genoemd, maar het leek er niet op! Dit was veel erger!
'k Probeerde me de wijze lessen van Pijn/Hoop voor de geest te halen: afleiding zoeken was voor mij altijd het belangrijkste ge­geweest. Men zei dat ik de beste columns schreef in tijden van de meeste pijn, maar dat klopte nu toch helemaal niet! 'k Kreeg geen letter op papier!
De Kerstdagen en Oud en Nieuw vielen dit jaar zó raar dat je constant moest nadenken: wat is 't vandaag voor dag?
Ik wist dat de tandarts met vacantie was en Maandag 5 Januari weer zou beginnen. Zaterdagavond belde ik hem op, met duizend excuses voor de inbreuk OP zijn privacy, ik hield het niet meer uit. Ik mocht Maandagochtend om 9 uur komen, hij had eigenlijk wat later willen beginnen, maar nam mij nu toch maar vóór z'n eerste patiënt, als spoedgeval! De lieverd. Wij hadden hem al heel lang als tandarts, hij was zelfs eens met zijn hele boor­machinerie bij ons thuis gekomen, toen ik plat moest liggen.
Ik bestelde de Stadsmobiel, had niet veel keus, 8.10 u. en 8.20 stonden nog open. Nou, 8.10 u. dan maar, dan was ik tenmin­ste op tijd.
Met moeite kwam ik, misselijk van de pijnstillers en de olie­bollenlucht die nog in huis hing, het weekend door, (de buren hadden gebakken en ons, heel lief, een schaaltje gebracht en de kinderen hadden thuis gebakken en wat meegenomen)
En toen was het Maandagochtend! Wat nou? voel ik nog wat??
Ja, m'n handen en m'n rug, zoals elke ochtend ... ze zeggen dat je kiespijn over is als je bij de tandarts OP de stoep staat, ik had toch, hoop ik, niet al die heisa voor niets gemaakt? Ontbijt sloeg ik maar over, een kopje thee en voorzichtig het 'kerkhof' poetsen ... 't was gewoon een opluchting dat ik nog wat kiespijn voelde!
Help! de bel! daar was de Stadsmobiel al! 't Was nog vóór ach­ten! Wat moest ik zo vroeg? Hopelijk moesten we eerst nog andere passagiers halen. 'k Graaide m'n spullen bij elkaar: jack aan, muts op .. waar was m'n tas? en m'n stok?..de sleutels?
"Goeie morgen en een gelukkig Nieuwjaar!" groette de vriende­lijke chauffeur en hielp me instappen. "U bent m'n eerste passa­gier in het nieuwe jaar, U moet naar de tandarts hè? Staat erbij op de lijst, nou, dan bent U er meteen maar af, anders zit U er de hele dag tegenaan te hikken".

Precies 10 over 8 stonden we bij de tandarts voor de deur, 't was onderweg nog betrekkelijk rustig geweest. In 't huis was alles donker, daar sliep nog iedereen. Dat was een ramp, ik kon dus niet alvast naar binnen en dat, terwijl ik zóóóóó nodig naar de w.c. moest. De Stadsmobiel was te vroeg geweest of mijn darmen werkten te laat ... hoe nu? 'k Kon toch moeilijk in het donker in zijn tuintje achter een struikje gaan zitten?
Op van de zenuwen met kramp in m'n buik had ik m'n hersens toch nog voldoende bij elkaar om me te herinneren dat ik in een vorige straat, waar een groot atelier-complex was gevestigd, ge­zien had, dat daar alle lichten al aan waren. Er liepen al wat mensen vanaf de parkeerplaats naar binnen. Die zijn er ook vroeg bij had ik gedacht! Maar dát was nu mijn redding! In zo'n groot gebouw was een toilet, dat kon niet anders en met zoveel mensen kon ik daar anoniem toch wel even gebruik van maken? '·t Was te proberen! Overigens, wat moest ik anders? Desnoods kon ik het even vragen. Ik liep zo vlug ik kon (anders gebeurden er ongrelukken!). M'n stok tikte luidruchtig op de stenen van de nog stille straat.
Er stonden al flink wat mensen in de hal. "Gelukkig Nieuwjaar" "M'n beste wensen!" hoorde ik om me. heen en zag gelukkig een bord­je: 'Garderobe', moest nog een paar handen schudden (au!! niet zo hard svp) daar was de reddende deur van het damestoilet.
Maar toen ik om 8.25 u. terug kwam in de hal en er stiekem van door wilde gaan, bleek dat onmogelijk. 'k Moest nog heel wat Nieuwjaars-wensen aanhoren, 'k deed zélf maar even ijverig mee.
Wat werkten hier een mensen, ze kenden elkaar niet eens allemaal, anders hadden ze mij er toch al lang uitgegooid!
Een paar dames met bladen vol glazen probeerden door de menigte heen te laveren. 'k Vergat even dat ik naar de tandarts moest en reikte naar de jus d'orange ... geen bijkomen aan.
"Hier meid!" werd me een glaasje in de handen gedrukt door iemand die zag dat het te ver voor me was, "een pikketanussie, en m'n beste wensen!" Ik pakte het aan, wat was dat, wijn? Nipte er even aan. 't Was wel pittig, 'k had er geen verstand van, lekker zoet. Een opkikkertje voor wat me nog te wachten stond.
't Werd tijd, nu moest ik me tóch nog haasten en dronk de rest in één teug leeg.
Bij de tandarts brandde licht, hij was dus al wakker. 'k Keek op m'n horloge, 't was tien voor negen, ik durfde wel aanbellen. Hij deed zelf open. "Ha, mooi op tijd, kom meteen maar binnen, dan beginnen we gelijk. M'n beste wensen voor het nieuwe jaar, een beetje moed om te beginnen?" Ik voelde me inderdaad moedig, een beetje rozig, lekker warm. Hij pakte m'n jas aan en ik klom met wat moeite in de stoel, die hij zo manoevreerde dat ik voor hem op de goeie hoogte zat.
"Ja, doe Uw mond maar zo wijd mogelijk open, goed zo". Hij pakte het beruchte peuter-haakje en boog zich, met in de andere hand het spiegeltje, over me heen om in m'n mond te kijken ... 'k hoorde hem snuffelen, "nou ... U bent er óók al vroeg bij! ... was dat om moed te verzamelen, of omdat het zo lekker was?"
'k Kon niets zeggen met zijn handen in m'n mond. 't Lukte zelfs niet om te lachen als de spreekwoordelijke boer die kiespijn heeft. 'k Hoopte alleen, ondanks de pijn die ik nu overal voelde dat ik straks nog in staat was alles even uit te leggen.
CLAZIEN FADDEGON.