HOERA ! M'N PIJN HEEFT EEN NAAM!

Na zoveel jaren pijn zou ik er toch eindelijk eens aan moeten wennen, zou je zeggen...maar het went nooit en de pijn wordt alleen maar erger.
Met m'n rugpijn is min of meer te leven, Ik weet ongeveer wat ik kan (nou ja...soms) en krijg ik een echte 'pijnaanval', dan kan ik alléén mezelf verwijten dat ik weer te veel heb willen doen, dat ik weer geen maat kon houden.
M'n voet is een heel ander verhaal. Die pijn benauwt me, omdat die zo plotseling op komt zetten. Ik kan 5 minuten tot maximaal een half uur lopen en dan lijkt het opeens of er een mes in mijn voet wordt gestoken. Staan is nog erger en het meest belastend is een paar stapjes en dan weer staan, zoals je in een museum loopt te kijken, of, zoals ik 's middags in de keuken loop om het eten klaar te krijgen: van koelkast naar aanrecht, van kast naar fornuis enz. Hier zou een trippel-stoel fantastisch zijn, maar daar is m'n keukentje te klein voor.
Bij het laatste controlebezoek aan mijn specialist (reumato-loog) was ik in het stadium van: 'laat die voet er dan desnoods maar afhakken, want hier word ik gek van! Met een prothese schijn je toch ook nog redelijk te kunnen lopen!
In ieder geval zonder pijn!'
Hij schrok zichtbaar, maar reageerde even met:'Wel eens van fantoompijn gehoord?' Toen stelde hij me voor, eens naar de revalidatiearts te gaan voor onderzoek, er was sinds kort een nieuwe. De vorige wist er 8 jaar geleden ook geen raad mee...
En hoewel ik me heilig voorgenomen had niet verder medisch te gaan shoppen, dacht ik: 'Dit is ook geen harden meer, misschien weet die nieuwe iets, wat anderen over het hoofd hebben gezien. Vooruit ik probeer het!'
Daar de wachtlijst bij de revalidatiearts 3 maanden was, kreeg ik van m'n reumatoloog zolang een nieuwe pijnmedicatie, waarbij m'n maag zoveel mogelijk werd ontzien. ( Ik had juist een maagzweer, door medicijngebruik, achter de rug).
De maagcapsules die ik net aan het afbouwen was (nu nog om de 2 dagen), werden weer "opgewaardeerd" tot 2 per dag en die moesten de 2 a 3 zakjes bruispoeder van 600 mgr Brufen p.d. in toom houden.
't Resultaat was verbluffend! : Binnen een paar weken had ik al veel minder rugpijn! Wat voelde ik me gelukkig! Wel vond ik die bruiszakjes gevaarlijk, ze hielpen zo goed, dat ik binnen de kortste keren m'n grenzen constant overschreed, omdat ik dacht alles wel weer aan te kunnen.
Ik verbeeldde me dat m'n voetklachten ook wat minder werden. 't Was niet zo dramatisch 'niet te harden' meer. Maar, o schrik, toen begon m'n maag weer op te spelen. Volgens afspraak belde ik m'n reumatoloog. 'Meteen stoppen', was zijn advies en ga maar weer over op paracetamol, desnoods 2 tegelijk.
Kort daarna was de afspraak bij de revalidatiearts, de drie maanden waren om. Je hoort de laatste tijd vaak klachten van patienten over hun arts, maar wat heb ik dan toch ongeloof lijk geboft. Ook deze was weer zo hartelijk, meelevend en bereid tot luisteren, proberend zich in mijn situatie in te denken. Hij vond dat ik na zo'n 15 jaar pijn in die voet, toch wel eens recht had op minstens een diagnose. Na onderzoek, waarbij hij sensibiliteits-stoornissen vond, stelde hij een EMG voor. Dat had ik jaren geleden ook al gehad, maar, zei hij, de apparatuur is inmiddels zo veel verfijnd dat ik best kans had dat er nu wel wat gevonden werd.
En vandaag kwam ik vol verwachting de uitslag van dat EMG halen. Zou die rotpijn nu eindelijk eens een naam hebben zodat ik niet het gevoel heb me aan te stellen of te simuleren? Wat was er niet allemaal aan die voet gesleuteld!
Fysiotherapie met allerlei apparatuur, zoals diathermie, ultrakortegolf enz. Acupunctuur, manipulatie, diverse steunzolen en podotherapeutische zooltjes, tenz-apparaat, alles zonder dat het iets uithaalde. Altijd waren de foto's goed, behoudens osteoporose en arthrose was er niets bijzonders aan te zien.
En nu? eindelijk een diagnose? Ja, hoera! Polyneuropathie, wat dat dan ook maar wezen mag. Het had een naam!! En wat voor een!! Nu was er nog niets gedaan, alleen maar een naam genoemd en ik voelde me al gelukkig!
Zover ik begreep, uitvalsverschijnselen van perifere zenuwen.
Waarom ik zo'n pijn heb bij zenuwen die het niet meer doen, is me niet duidelijk, dat is dus iets om de volgende keer naar te vragen.
Ik krijg voorlopig een medicijnkuur van 30 dagen, levert dat niets op, dan is er nog een heel arsenaal van mogelijkheden.
De bijwerkingen zijn legio, maar 'geloof nou niet direct alles wat in de bijsluiter staat!' En hij schreef een lichte dosis voor van pilletjes, die oorspronkelijk zijn ontwikkeld voor depressies. Bij toeval was ontdekt dat mijn pijn op een lage dosering zou kunnen reageren. Ik schrok al, ik voel me toch alles behalve depressief.
Ik moest de apotheker vragen even na te kijken of de pillen en de medicijnen die ik al gebruik elkaar verdragen.
Deze, ook al zo lief, kwam ze zelf meteen ook nog even brengen, dan had ik ze maar alvast. 't Was Vrijdagmiddag half vier en anders moest ik tot na het weekend wachten.
Twee wonderpillen per dag, een vlak voor het slapen en de andere in de loop van de ochtend.
Ik geloof zo vast in dit wonder, dat de pijn misschien al van de suggestie over zou kunnen gaan. Nou ja... dat had ik ook gedacht bij de acupunctuur behandeling en de manipulatie ...
maar misschien ging het een beetje over, dan zou ik al dankbaar zijn! M'n pijn heeft een naam en ik heb weer hoop!
..... Drie weken later : hoe is het mogelijk! 'k Heb soms een paar uur geen pijn! En ik kan ook al een klein eindje pijnloos lopen! Hoe kan dat na al die jaren onduldbare pijn??
Het medisch circuit heeft blijkbaar nog onvermoede mogelijkheden in z'n mars!
Geef de moed dus niet te snel op!
De bijverschijnselen van mijn pas ontdekte medicijnen:
Amitriptyline (25 mgr), een licht anti-depressivum dus, neem ik t.n.t. graag voor lief. Wat duizelig, zodat ik nog niet heb durven fietsen en trouw met m'n rollator loop.
En de onlesbare dorst is hooguit wat lastig, maar daar is mee te leven. Ik was er voor gewaarschuwd: moet ik lang de deur uit, dan neem ik een flesje water mee.
M'n rugpijn heeft kennelijk een andere oorsprong, dààrvoor moet ik wel uit een ander vaatje tappen (maar ik mag eigenlijk alleen maar paracetamol en dat helpt nauwelijks...).
Maar 'k houd jullie op de hoogte! 'k Kan het zelf nauwelijks geloven dat ze, oh wonder, iets gevonden hebben tegen die pijn in m'n voet! De gebruiksaanwijzing heb ik al ontdekt, want die moet ik in de gaten houden: op de makrt, of in de supermarkt, even hier kijken, even daar kijken, even stil staan... nee, dat gaat niet, ik moet wel doorlopen....
even op m'n horloge kijken, mag ik m'n ochtendpil al innnemen?
Goed dat ik water bij me heb!

Juli 1997

Clazien Faddegon.