ROLLS ROYCE??? ... HUFTER!!!

Mieke is lang niet de enige in de wijk met een rollator! Mét de leeftijd van de ouderen in de buurt stijgt ook het aantal gehandi­capten. Steeds vaker komt ze iemand tegen met zo'n fantastisch wagentje, ó6k wel rolstoelers en scootmobielers en inmiddels kent ze al enkele "berijders" van gezicht. Soms wisselen ze even een vrolijk "Fijn hè, je stoel bij de hand!" uit)of ze knikken elkaar in 't voorbijgaan met een zekere lotsverbondenheid bemoedigend toe, als ze ergens zo'n 'rotstoep' moeten 'nemen'. Dagelijks kankert er wel iemand over de ellende van die hoge trottoirs.
Laatst nog, toen een voorwiel van Mieke's rollator in een goot blokkeerde, sloeg ze met wagentje en al over de kop en beiden hadden specialistische hulp nodig.
Zou er één stadsdeel zijn, waar de straten zó verzakken als hier? Veel winkels en woonhuizen zijn met een rollator en zeker met een scootmobiel niet of nauwelijks toegankelijk en met de meeste openbare gebouwen en dokterspraktijken is het niet veel beter gesteld. Via particulier- zowel als groepsinitiatief heeft men hier al een paar jaar geprobeerd verandering in aan te bren­gen, maar de meeste aanvragen werden afgeschoven op bezuinigin­gen. Andere ketsten af op ambtenarij of onverschilligheid en ver­dwenen in een la.
Soms kwamen er enkele stoep"verlagingen", als stratenmakers toch ter plaatse bezig waren, maar daar bleef het dan ook bij. Een paar winkeliers maakten zelf hun zaak toegankelijker: dat waren echter uitzonderingen.
Maar waarom staan er toch steeds auto's voor die paar met moeite verkregen afritten? Wat is dat voor een chauffeursmentali­teit?: "als ik hem maar kwijt ben?"
Niemand let op die voor hen zo noodzakelijke aanpassingen, ook de politie niet, onder het motto, dat ze dan wel aan de gang kunnen blijven!
De slachtoffers met hun 'rollend materieel' lopen ten einde raad met briefjes in hun zak:
Dit is een invaliden-afrit!
Ik wil er heel graag door!
Maar dat kan niet! U staat er voor!
Ze stoppen ze achter de ruitenwissers: of 't wat helpt is niet te controleren. Soms krijgt Mieke commentaar, variërend van: "Sor­ry,ik ben zò terug!" tot: "Ja, hoe kan ik dat zien? Dan moeten ze die stoepranden maar geel schilderen!"
Informatie leert : "dat màg niet van de politie! Of de hele stad hetzelfde, of nergens!" Maar in andere stadsdelen zullen toch óók wel gehandicapten wonen, die met dezelfde ellende zitten?
Welke overkoepelende instantie wil zich voor hun (invaliden-) karretje laten spannen om dat probleem van de grond te krijgen???
Vandaag liep Mieke met haar rollator een eindje op met een kennis, zwaar reumapatient, die haar gloednieuwe scootmobiel trots demonstreerde. Ze zagen 't al uit de verte: 't Was weer mis! Voor één van de afritten stond een bestelbusje, de chauffeur laadde enorme pakketten uit.
"We willen graag even van de afrit gebruik maken. Kunt U een eindje verkassen? Zó kunnen we er niet door!" informeerden ze vriendelijk.
"Ja, dan zullen de dames geduld moeten hebben. 'k Ben hier nog wel even bezig! Rijen jullie nog maar een eindje om met die mooie wagentjes! Zo'n Rolls Royce mogen ze mij overigens óók wel geven "Rolls Royce!???... Hufter!!!... Je mag zó met me ruilen! Je weet niet wat je zegt!!" schold Mieke's metgezel hartgrondig. En Mieke zelf was zó kwaad dat ze pas na een paar minuten wist, hoe ze had moeten reageren!
Ouderen en gehandicapten zo lang mogelijk zelfstandig?? Laat me niet lachen!! Als je niet stevig in je schoenen staat laat je je nog discriminerend aanpraten lastig en overbodig te zijn!
Maar nou had ze er genoeg van! Nou dacht ze er hard over zélf een pot gele verf en een kwast te gaan kopen!
Gehandicapt of niet ... zou het haar lukken op haar knieën in het donker, ( als de deelraad slaapt - en de politie ziet toch niets) die stoepranden geel te schilderen?
't Is het proberen toch waard?

CLAZIEN.