ACHTER SLOT OP 't PRIVAAT.

In 't cafe was bij het raam nog een plaatsje.Reagerend op mijn vragende blik, zei de vrouw aan het tafeltje:"Ja, die is
vrij hoor!" en schoof een stoel voor me bij.
Nadat ik koffie had besteld (zij nog een tweede) vervolgde ze:
"Ik zit hier elke ochtend als een soort therapie. Ik loop bij het Riagg, ziet U, ik moet wat meer onder de mensen, maar vraag niet, wat me dat kost.... Vind U het vervelend als ik praat?" viel ze zich zelf in de rede.
"Nee hoor, vertel maar, ik luister wel!" zei ik, me voor de zoveelste keer verbaasd afvragend, waarom zo velen hun problemen aan mij kwijt wilden.
"Nou, moet U horen! Een paar jaar geleden heb ik een halve nacht in een lift vast gezeten. Ik was helemaal over m'n toeren toen ze me eindelijk vonden en bevrijdden. 'k Durfde daarna de straat niet meer op. Heb tijden lang in huis gezeten, durfde eigenlijk niets meer. M'n man deed de boodschappen en als ik al eens ergens heen moest, een dokter, een therapeut of zo, dan ging hij met me mee.Ik zou niet weten, hoe ik het zonder hem had moeten redden. 'k Had een fobie, ziet U, zo heet dat, een soort angst die je hele leven gaat beinvloeden.
En toen ik met hulp van een schat van een gedragstherapeute daar min of meer overheen was, zat uitgerekend ik weer opgesloten in zo'n modern publiek toilet in Elburg, toen we daar van de zomer met vacantie waren. Gelukkig stond mijn man buiten voor de deur, hij wou hulp gaan halen. Maar ik was in paniek en gilde dat hij daar moest blijven staan en om hulp moest roepen. Ik heb daar tegen de deur aan staan schoppen, Ik had het niet meer!Kijk, 't was zo'n ding, als daar staat!" en ze wees naar buiten, waar aan de overkant van de drukke straat een soort reclamezuil stond. "Dat ronde ding, ziet U? Daar zit een W.C. in! Een Sanisette, noemen ze zo'n nieuw stuk straatsanitair.
Mijn man is kortgeleden plotseling overleden, ik kan U niet vertellen hoe ik hem mis! Ik ben nog steeds in therapie, maar moet er nu zonder hem aan werken.! Ik heb nu iets bedacht, waarmee ik ook een ander zou kunnen helpen: Ik zit hier elke ochtend koffie te drinken en let op, wie in dat ding naar binnen gaat en hoe lang het duurt voor hij of zij er weer uit komt, want na 10 minuten hoort de deur
vanzelf open te gaan...
"Nou, dan hebt U vandaag een vrije dag", merkte ik lachend op".
"Ik heb zopas 'eerste hulp' verleend, maar 't mocht niet baten. Er wou nl iemand naar dat toilet, maar de automaat accepteerde haar gulden niet. Ze vroeg mij, of ik een andere gulden had, misschien deed die het wel? Maar nee, ik had wel vier kwartjes, daarmee kon het ook, stond op een bordje. Resultaat? : Hij spuwde drie kwartjes uit en slikte er eentje in. Als U had opgelet, had U ons kunnen zien! We hebben staan lachen, tot ze 't bijna in haar broek deed, zei ze. De schoonmakers hadden vandaag zeker geen zin,maar ze vingen toch nog wat.
"Ik wil er ook wel eens in, al was het alleen maar uit nieuwsgierigheid, maar dan moet ik wel zeker weten geen haast te hebben, en neem een boek en iets te eten mee."
"Nou, U durft!" reageerde de vrouw tegenover me. "Mij niet meer gezien! Ik ga thuis wel naar de W.C., daar kan ik de deur open laten, dan weet ik tenminste zeker dat ik er weer uit kan komen!"

CLAZIEN FADDEGON.