KLAVERJASSEN MET POLSCORSETJES?

Ik had de stap gewaagd, was weer medisch gaan shoppen en slikte vanaf Juni 2 x p.d. 25 mgr van een anti-depressivum.
Bij toeval was ontdekt dat een kleine dosis hiervan ook in mijn geval zou kunnen helpen (uitvalsverschijnselen van zenuwen in de rechter voet met een niet te harden pijn: polineuropathie). "Ik ben helemaal niet depressief!" had ik nog geprotesteerd, maar dat had hier blijkbaar niets mee te maken.
Ik reageerde goed op deze medicijnen van m'n nieuwe revalidatiearts, een wonder na 15 jaar pijn.

Ik profiteerde volop van de gevolgen van dat wonder: gaf me op voor een excursie per Stadsmobiel "Mee in Mokum", voelde me een toerist in eigen stad, waar ik zo lang niet geweest was, genoot van veel nieuws dat zich hier had voltrokken en had nauwe­lijks pijn! Ik kon ook de jaarlijkse reunie van ziekenhuiscollega's weer meemaken, werd gehaald en 's avonds weer thuis gebracht, ik hoorde er weer bij! We waren allen van de opleiding van vlak na de oorlog, nu dus zo tussen de 70 en 80 jaar.
Elk jaar was er weer de spanning:"zijn we er allemaal nog?".

Door de Augustus-hittegolf was een van de bijverschijnselen (een onlesbare dorst) een kwelling, maar ik mocht, als het te bar werd, i.p.v. de ochtend-pil van 25 mgr een van 10 mgr nemen.
Pijnvrij was ik beslist nog niet, maar het leven was weer "leefbaar" en ondanks alles was "schrijven" een ideale afleiding ge-bleven, tot het volgende probleem zich aandiende.
Pijn in handen en polsen had ik al zo lang en zo vaak gehad, dateerde al van 1946, toen ik op een babyzaaltje werkte, 6 baby's
voor mij alleen! De meesten met een voedingsstoornis, gevolg:
zo'n 50 luiers elke dag op de hand met koud water wassen.
Wasmachines en centrifuges bestonden nog niet, evenmin als een geyser en papieren luiers moesten nog uitgevonden worden.
De pijn in mijn polsen en gebrek aan personeel (ook toen al!) leidden uiteindelijk tot het opheffen van het babyzaaltje.
Toen hoorde ik voor de eerste keer het begrip 'reuma' met mij in verband brengen.

Nu, 50 jaar later, sloeg het 'noodlot' toe, weer op een van de zwakste plaatsen.
Na een val pink uit 't lid van de rechter hand. En tijdens onze vacantie in Wijk aan Zee scheen ik een man met hond op het trot­toir in de weg te lopen... Hij vond het "dus" noodzakelijk m'n stok onder me uit te trappen. 't Was m'n opvouwbare, die in stukken door de lucht vloog en een vlymende pijn in m'n linker hand veroorzaakte, gelukkig bleef ik zelf op de been.Als ik m'n gewone stok had gebruikt was ik onderuit gegaan. probeerden passanten me uit te leggen. Ik had geluk gehad, zei men. Dat begrijp ik inmid­dels ook, denkend aan al het zinloos straatgeweld waar we tegenwoordig mee geconfronteerd worden...De man was overigens inmiddels verdwenen...
En toen ik een tijdje later iets op wilde dweilen, op m'n knieën lag en steunde op de bewuste linker hand, had ik het gevoel dòòr
m'n pols te gaan. 'k Kan het niet beter uitleggen, maar vooral rugpatiënten zullen het begrijpen.
Inmiddels moest ik voor controle naar m'n reumatoloog, hij besprak alle handen/foto's van vlak voor de zomer, die o.a. artrose uitwezen (dat was niets nieuws!), ook alle lab.uitslagen waren binnen en alles was goed, 't kon niet beter!
"Het beste dus maar en tot over 3 maanden, tenzij U een paar keer per nacht van de pijn wakker wordt, dan wil ik U naar een orthopaed sturen" en ik ging de deur uit met een machtiging voor polscorset­jes (opdat ik kon blijven typen".

Daar niemand me kon vertellen welke voor mij geschikt waren, was het verstandiger zelf maar even naar de orthopaedisch instrument­maker te gaan om advies en aanschaf, ik had de machtiging immers al en 't was vlak bij mijn huis. Ze waren er in soorten, maar men had ook daar geen idee welke voor mij het beste waren; ik werd weer naar het technisch spreekuur van de revalidatiearts gestuurd. En zo was ik het kringetje weer rond geweest en een paar maanden verder.
"Polscorsetjes?" zei deze,· na mijn verhaal aangehoord te hebben. "Ho, ho, even wachten! Ik wil eerst recente foto's ·en dan eens kijken, wat er 'aan de hand is' en wat er gebeuren moet".
Maar of ik nu vertelde, dat die pols zo'n pijn deed, ik nauwelijks kon typen, noch vioolspelen, ik van alles uit m'n handen liet vallen en het steeds erger werd omdat iedereen er naar wou kijken en erop drukken, 't maakte weinig indruk, hoewel ... het speet hem dat hij mij pijn had moeten doen en hij ging zelf naar z'n assis­tente om een spoedafspraak voor me te maken.
En morgen hoor ik wat de revalidatiearts op de foto's ziet ...
Eén dag later: En wat wezen de foto's uit? : Niets!!
M'n revalidatiearts wou het niet geloven, zette ze in de lichtbak en wees mij e.e.a. aan, ~aar ik niet veel wijzer van werd, het was te klein. Maar we zagen beiden het verschil tussen de linker en rechter hand, die ik vóór hem op tafel moest leggen.
Hij stelde me voor naar een plastisch chirurg of een orthopaed te gaan, want het zou mogelijk op een operatie uit kunnen draaien. Ik kende een plastisch chirurg waar ik veel vertrouwen in had en hij ging met mijn keuze accoord, mits ik er zelf achter stond en een evt ingreep, na overleg, ook werkelijk wilde.
Ik denk zo langzamerhand, door al die foto's waar nooit wat op te zien is, dat 'ze' denken: 'Wat moet dat mens op haar leeftijd nog zo nodig OP een computer rammelen of viool spelen!? Kan ze niet 'gewoon' gaan klaverjassen of bingo?'
Ik hoop dat die gedachte, die ik beslist niet aan mijn artsen toe­schrijf, onterecht is ...
Ik kreeg een brief voor de plastisch chirurg mee, moet trouwens nog een afspraak maken en zeggen dat ze de foto's van mijn polsen OP moeten vragen. Als ik tenminste verder ga ... voorlopig hangt het dus weer van mij af.
Maar ik kan niet klaverjassen en heb geen zin in bingo, dus ik ga verder. 'k Heb dit ego-document trouwens zelf in m'n computer gezet,merendeels met één hand, maar ga nu eerst een pijnstiller halen.
I k  g a  d u s  d o o r ! en houd jullie op de hoogte.

CLAZIEN FADDEGON.

P.S.

Ik heb nu al 3 specialisten voor een pols, wie doet me dat na? Of vinden jullie ook dat ik nu maar moet gaan klaverjassen?