ALLEMAAL BEESSIES ..... OP HET BEHANG!

MS - DOS, CD - ROM ... 't lijken wel voetbaluitslagen!
Zegt 't U wat? .. 't Schijnt "iets" met computers te maken te hebben. Maar, als U nog nooit achter zo'n apparaat hebt gezeten (of zit je er soms voor, of erààn?) , lees dap maar niet verder, want dan is de rest ook potjeslatijn, net als voor mij verleden jaar.
Mijn zoon had enthousiast voorgesteld mijn columns te bundelen. Leuk! Spannend! Een week later stond zijn autootje weer voor de deur toen ik thuis kwam en een tekstverwerkertje op m'n bureau. "Wat?? Ik dacht dat jij het zou doen? Moet ik ze dààr intikken? Dat kàn ik niet! Hoe werkt zo'n ding?" zei ik in opperste verwar­ring.
"Mam! Geen paniek! Dat leer ik je wel even! Je kunt toch typen? Je hoeft alleen maar te weten, waar die extra toetsen voor dienen en dat schrijf ik wel even OP een A-viertje". ;
Ik oefende ijverig, hij loste nog enkele inmiddels verrezen problemen op en reed de 65 km terug naar huis.
"Als je er niet uitkomt, bel je maar" was zijn uitnodigend voor­stel geweest, "en als ik niet thuis ben, helpen de kinderen je wel op dreef, die kunnen er aardig mee terecht." .....
Nou, dan moest ik, Oma, het toch zéker kunnen leren!!
Uit angst, alles de volgende dag weer vergeten te zijn, ging ik 's avonds moedig verder. Eerlijk gezegd: de aanslag was licht en gemakkelijk. Maar het venijn zat 'm in al die knopjes. Eén ver­keerde aanslag en ... wèg tekst! Een ander knopje: letters, woorden en regels rolden weer over het scherm en verdwenen ergens bovenaan in een ravijn. Onbegrijpelijk!! En even later jakkerden ze weer naar beneden. Mysterieus en mij volstrekt onduidelijk!
'k Vond het welletjes voor vanavond! Maar hoe zette ik dat appa­raat nou uit, zonder m'n tekst kwijt te raken? Even zoonlief bellen, maar zijn vrouw zei op de achtergrond: "Mama moet zich niet zo inspannen vlak voor ze naar bed gaat, ze slaapt tèch al zo slecht."
Ze had gelijk! 'k Voelde nu pas hoe moe ik was. 'k Had m'n met moeite aangeleerde grenzen volstrekt uit het oog verloren! M'n rug leek gebroken! Ontspanningsoefeningen, tens-apparaat, zetpil tegen de pijn, slaapmiddel, alle hulptroepen liet ik aanrukken, verwenste de tekstverwerker, was kwaad op mezelf! Ik had toch kunnen weten dat het hierop uit zou draaien en ging kreunend naar bed.
Opeens ging het licht aan. 't Scheen OP het witte behang tegenover onze bedden, waar hele horden mieren (?) naar boven marcheerden. 't Waren toch, hoopte ik, geen kakkerlakken? Daar hoorde je steeds vaker over!
'k Wilde ze pakken, zat verstrikt in m'n laken, kon er niet bij: als ik er één bijna had, holden ze weer allemaal naar beneden. Hoe kon ik dat ongedierte vangen? 'k Probeerde in paniek m'n man wakker te schudden: "Gauw! Word wakker! We hebben een kakkerlak­ken-invasie!"
Hij deed het bedlampje aan (nu was het écht licht, wat voor licht had ik zoëven dan gezien??) : "Hè? .. wat is er ... ? Wàt hebben we??"
Het witte behang aan het voeteneind was nu gewoon wit. M'n laken zat om m'n nek gedraaid, de dekens lagen op de grond ...
"Heus waar! Er liepen honderden beestjes op het behang", zei ik wanhopig. 'k Had het toch zèlf gezien!!!
"Je hebt veel te lang OP die computer zitten rammelen!' mopperde hij en deed het licht weer uit. "Ga nou maar slapen!"
Ik grabbelde m'n beddegoed bij elkaar en ging liggen. Urenlang waren rijen letters als torretjes aan me voorbijgedraafd, droomde ik er nu van? 'k Ging OP m'n zij liggen en probeerde te slapen. "'k Leer het nooit! wat ben ik begonnen?"

's Morgens was ik uitgevloerd ... van de spanning? van de jacht? van de computer? Had het overigens enig nut te verzinnen, waar de pijn nu weer van kwam? Als ik niks doe kan het daar wel weer aan liggen ... Ik zal me ook maar niet met m'n kleinkinderen proberen te meten, die zijn met zo'n luguber apparaat opgegroeid.
 
Dit dacht ik anderhalf jaar geleden. Inmiddels ben ik al aardig meegegroeid: Al m'n columns, artikelen, brieven enz. heb ik sinds­dien uit m'n tekstverwerkertje "getoverd". Ik kan hem niet meer missen (al gaat er nog wel eens wat verkeerd!).
Wat ik òòk niet missen kan is m'n eierwekker. Een half uur compu­teren is m'n limiet, dan laat ik 't alarm aflopen = pauze!!
Maar soms gaat het dan net zo lekker ... even die zin afmaken, even die alinea.
Ja hallo, sufferd, wanneer leer je nou eindelijk je grenzen kennen?


                                    Clazien Faddegon.