_S_I_R_E_N_E_S_.

Het doordringende gejank van de sirenes herinnerde me eraan, dat het weer de eerste Maandag van de maand was, dan werden die krengen uitgeprobeerd. Vijfenveertig jaar na de oorlog werden we nog elke maand met die ellende geconfronteerd!!
Ik had me er in de loop van de jaren tóch af en toe nog op betrapt, na het alarm onbewust te wachten op het verre, hoge geronk van naderende vliegtuigen en vandaag schrok ik zowaar van de oorverdovende knal van de uitlaat van een motor. In een flits zag ik weer even de schrikreactie voor me van een ziekenhuis-patiënt, een paar jaar na de oorlog. De blik vol ontzetting van die man is me tot op de dag van vandaag bij­gebleven. Ik was weer even terug in 1947....

We hadden sinds kort onbreekbare glazen in het ziekenhuis. Een reuze uitvinding, want er sneuvelde nogal eens wat ser­viesgoed. Officieel werd dat dan van je salaris (als leerling­verpleegster) afgetrokken, maar daar werd enorm de hand mee gelicht: opeens was er iets stuk en er stond natuurlijk nooit een naam bij ... Maar die glazen waren een uitkomst. Ik liet eens een blad vol uit m'n handen glijden, ze overleefden het allemaal!! Tot die middag!.... Ik reikte iemand een schoon glas aan, dat, tot zijn schrik, bijna uit zijn vingers glipte. "Oh, 't was geen ramp geweest, hoor, 't is onbreekbaar glas", stelde ik hem gerust. De ongelovige Thomas had hier echter nog nooit van gehoord en wou het persé niet geloven. Oók niet na alle sterke verhalen, die de andere patiënten en ik hem daarover konden vertellen. Integendeel, hij begon steeds meer te denken, dat hij in de maling genomen werd. Uiteinde­lijk wou hij met mij om een dubbeltje (destijds een héél be­drag!) wedden, dat het glas het niet zou overleven, als hij het alléén maar los liet.
Volgens mij was er geen vluggere manier om een dubbeltje te verdienen en ik ging met de weddenschap accoord. Ja, nou, en toen viel er een bom!... Althans, zo leek het, wat het geluid betrof. De man liet het glas inderdaad alleen maar los, waarna het op de grond gewoon ontplofte en in wel duizend stukjes uit elkaar sprong tot in de verste uithoeken van de zaal! Eén patiënt vloog direct na de klap volledig overstuur met hechtingen en al z'n bed uit en de gang op. Achteraf bleek, dat hij het bombardement van Rotterdam had meegemaakt.
We waren ons alleen zowat kapot geschrokken. Van overal op de afdeling kwamen zusters in paniek aanrennen. Een paar hielpen me, om met bezems, vegers en blikken de chaos op te ruimen. En de hoofdzuster liet voor allemaal een glaasje broom aanrukken. Iedereen was een ervaring rijker en ik een dubbeltje armer. 't Was een gruwelijk wonder, dat er geen ongelukken waren gebeurd. Alleen die ene patiënt, die uit z'n bed sprong had wat glassplinters in beide voeten en heeft nu misschien nog steeds een oorlogssyndroom.

Ik was dus weer terug in 1991. Intussen was het signaal"veilig" gegeven. In tegenstelling tot de jaren in de 2e Wereldoorlog was óók tijdens het geloei van de sirenes het rumoerige stadsleven gewoon doorgegaan, zij het met opmerkingen als: "Wanneer houden ze nou eindelijk eens op met die onzin!"
We hebben echter inmiddels verleden jaar via de Locale TV kennis kunnen nemen van de nieuwe sirenefunctie: "Waarschuwing bij rampen! (zoals brand in een chemische fabriek, lekkende tankauto enz.) Horen we dit gejammer op een andere tijd dan op de eerste Maan­dag van de maand (de dag waarop die krengen ook in de toekomst getest zullen worden), dan is er méér aan de hand dan een schoor­steenbrandje, zoals de berichtgeving wat cynisch, maar koel za­kelijk luidde.
En toen dacht nog niemand aan een mogelijk Golf-Conflict ••••

CLAZIEN.