KERSTFEEST.

't Was Zaterdag, een naargeestige, sombere dag voor de Kerst. Hoewel bijna 10 uur, was 't nog steeds vrij donker en 't zag er niet naar uit, dat het vandaag echt nog licht zou worden. Het regende: zo'n vieze, druilerige motregen, waarvan je, vààr je er erg in hebt, doornat bent.
Ik zette m'n fiets buiten en deed m'n regenkapje op, had een voldaan gevoel, dat ik ondanks alles de moed opbracht te gaan zwemmen. Een luguber, ondefinieerbaar geluid klonk opeens door de verder nog zo stille straat en ik keek geschrokken op: "Wat was dàt?" Het enige levende wezen dat ik zag,was een man in manchester pak met laarzen aan en een oude pet ver over z ' noren, die, moeizaam trappend tegen de wind in, een mand en een paar grote dozen op een bakfiets vervoerde.
Op het moment dat hij me voorbijreed, hoorde ik hetzelfde hui­veringwekkende geluid weer.
't Leek wel een grote vogel, die daar in die té kleine mand zat, zag ik tot mijn verbazing: grauw/witte veren staken hier en daar door de openingen heen. En opeens kon ik het sonore "Gak! gak!" thuisbrengen...
Wat had ik dat vaak bij de Sloterplas gehoord, vooral in die strenge winter, toen de plas was dichtgevroren en het gras met een laagje sneeuw bedekt. De ganzen, die niets meer te vissen noch te grazen hadden, stonden met tientallen op het trottoir bij de bushalte, luid gakkend, brutaal bedelend. Agressief scheurden ze passagiers plastic tassen haast uit de handen, want dààr zat iets te eten in, wisten ze inmiddels. Schoolkinderen gooiden hun boterhammen weg, hadden eindelijk een plausibele reden gevonden, om zèlf patat te kopen, hun geweten sussend met de gedachte dat ze de ganzen van de hongerdood redden.
Het duurde even vòòr ik de man met de bakfiets had ingehaald. "Gáááák!" schreeuwde het beest in de mand als in doodsnood. Uit één van de dozen kwam gekreun, daar zat óók nog iets in.
Ik fietste met hem op en vroeg:"Wat hebt U daar?"
"Hoezo, gaat het je wat aan?" was het weerwoord.
"Misschien wel", vond ik, "die beesten zitten daar nu niet bepaald comfortabel."
Maar ik besefte dat de verkeerssituatie en de regen een ge­sprek met hem vrijwel onmogelijk maakten. 't Was duidelijk dat hij alles behalve trek had in een gesprek met een in zijn ogen sentimentele sympathisant van de dierenbescherming of zo.
"Nou, waar bemoei je je mee? Een vers ganzenbout je verkoopt goed met de Kerst, hoor! En donder nou op," snauwde hij.
"Zijn ze van U?" waagde ik nog een poging, denkend aan al die ganzen bij de plas. 't Leek me voor hem niet zo moeilijk er een paar te vangen.
"Ik draai ze zo direct de nek om, is 't nou goed? En die van jou erbij, als je niet oprot!"
De man was me inmiddels een eind voor en ik probeerde zonder ongelukken over te steken naar m' n uiteindelijke doel: het zwembad. Ik gaf het op, maar de gevangen ganzen zaten me toch niet lekker.
Ik dacht even aan die ene gans, die destijds met z'n poten in het ijs zat vastgevroren. Om hem te bevrijden, probeerden we het ijs om hem heen kapot te slaan. Maar toen het doodsbange, luid snaterende dier bijna in m'n neus beet, gaven we onze pogingen op en vonden even later de gealarmeerde brandweer bereid de sterk onderkoelde gans te redden en in een dierenopvangcentrum onder te brengen. Maar ik had destijds toch ook ingegrepen, waarom deed ik dan nu niets?

's Middags, tijdens wat kerstinkopen, lopend langs sfeervol verlichte en versierde kerstetalages, viel m'n oog op reclame­borden bij een poelier.
Op één ervan stond:

MAAK VAN UW KERSTDAGEN EEN FEEST!
VERSE KERSTGANS f13.50 PER KILO.

Er stonden heel wat klanten in de winkel. Kunnen Kerstdagen dan alléén feestelijk zijn met kalkoen of gans?

In het beroemde kerstverhaal Scrooge en Marley beschrijft Dickens hoe het gezin van de arme klerk smulde van hun gans, daardoor werd het voor hen pas echt Kerstfeest!
Maar wordt het voor ons zo langzamerhand niet eens tijd, ons van deze traditie los te maken en de ganzen met rust te laten?

PROBEER EENS IETS ANDERS!!!

Clazien Faddegon.